Δυτικά της πόλης υψώνεται ο λόφος Δρούβα. Είναι εκείνο το κομμάτι γης που έθρεψε και έδωσε καταφύγιο σε εκείνους που πρωτοέφτασαν στην γη της Ολυμπίας από τα ορεινά χωριά της Ηλείας και της αιώνιας Αρκαδίας. Τότε που ακόμα η γη που απλωνόταν από κάτω, στα ανατολικά, ήταν γεμάτη αμπέλια και ελιές, ενώ μερικές κολώνες από τα «αρχαία», ο,τι είχαν αρχίσει να βγαίνουν από την λάσπη του Κλαδέου και του Αλφειού στο φως του ήλιου. Η Φύση εδώ είναι ακόμα σχεδόν παρθένα, με τα ενδημικά είδη φυτών και ζώων να στολίζουν τα σκιερά του μονοπάτια, θαμένα από τις «πατουκλιές» με τα βάτα, τα πουρνάρια και τα σκίντα.
Από μικρό παιδί – εδώ πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια και εγώ – σύχναζα στις βαθίσκιωτες πλαγιές του λόφου, εκεί που είναι σήμερα το μικρό θεατράκι και λίγο πιο κάτω, πλαγιαστά προς τα πρώτα σπίτια της Αρχαίας Ολυμπίας, την παλιά βρύση που η εξέλιξη και η πρόοδος έκλεισε για πάντα, κλειδώνοντας στο σκοτάδι της υγρής της κοιλιάς τα χαρούμενα γέλια και τις φωνές μας, τα κροάσματα των βατραχιών και την μυρωδιά της λυγιάς που άνθιζε δίπλα στις βρεγμένες πέτρες που έβαλαν οι χωρικοί για να πατούν και να παίρνουν νερό ή να ποτίζουν τα ζώα τους.
Σ’ αυτήν την γη, τούτη την εποχή, συνηθιζω να πηγαίνω ξανά και ξανά, αναζητώντας όλες εκείνες τις παιδικές μου αναμνήσεις που χαράχτηκαν βαθιά μα με αγάπη στην ψυχή μου.
Τα «σκυλάκια» όπως είναι εδώ γνωστά – οι αρχαίοι Ελληνες το ονόμαζαν χελώνιο – είναι το Κυκλάμινο το Γραικό (cyclamen graecum) το πιο κοινό είδος κυκλάμινου στην Ελλάδα. Την ονομασία του άλλωστε την οφείλει στο γεγονός ότι συναντάται κυρίως στην Ελλάδα καθώς και στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου.
◊
papaioannouphotography.com 