Μου επιτρέπετε;
Γιατί όχι; Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, με «αποδείξεις και ονόματα», ας γραφτεί και κάτι ακόμα.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό που μέσα στις πίκρες και στις γκρίνιες μας ως κοινωνία, βρίσκουμε τρόπους να αναπτερώσουμε το ηθικό μας και να νιώσουμε καλύτερα. Το εγχείρημα των «White Nights» είναι ίσως το καλύτερο «κόλπο» για να το πετύχουμε.
Ναι, έχουμε ανάγκη από όμορφα πράγματα και καταστάσεις. Έχουμε ανάγκη να ξεφαντώσουμε και να χαρούμε, είναι κανόνας της ζωής. Της ζωής όμως ποιών; Εκείνων που καθημερινά αγωνιούν και παλεύουν για τον επιούσιο, για το σήμερα και το αύριο, για τον εαυτό τους πρώτιστα και μετά – ίσως – και για όλους τους άλλους. Εκείνοι λοιπόν έχουν δικαίωμα να χαρούν, να νιώσουν όμορφα και να το «γλεντήσουν».
Πόσοι είναι αυτοί; Μα όλοι μας εν δυνάμει. Κανένας δεν θέλει να απέχει από καθετί που τον κάνει να αισθάνεται όμορφα. Και όλοι έχουν δικαίωμα και μερίδιο σε αυτό που εκείνοι κρίνουν πως τους δίνει χαρά και ευτυχία.
Παρατηρώντας τις αντιδράσεις «ένθεν και ένθεν» από την πρώτη «Λευκή Νύχτα» του Πύργου, προσπαθώ να καταλάβω πού στόχευσε και τι πέτυχε αυτή η «χαρά» που ένιωσε ο κόσμος. Γιατί αναμφισβήτητα την ένιωσε! Αυτήν λοιπόν την χαρά θέλω να αρχίσω να την βλέπω κι εγώ που δεν μπόρεσα να παρευρεθώ – δεν ξέρω και εάν ήθελα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την αξία του γεγονότος.
Βλέποντας τις πάμπολλες φωτογραφίες εύχαρων ανθρώπων που ζούσαν την στιγμή, προσπαθώ να διακρίνω κάποιον σκεπτικό ή προβληματισμένο, κάποιον που παρ’ ο,τι συναγελάζεται με τους υπόλοιπους, τα καθημερινά προβλήματα δεν τον αφήνουν να χαρεί στο έπακρο και κάπου κρύβεται ένας πόνος για το αύριο, το άγχος για την δυνατότητά του να κρατηθεί γερός και δημιουργικός και η ανησυχία που έχει σκεπτόμενος ότι εν τέλει δεν ζει σε μια χώρα που μπορεί να «δικαιολογήσει» λευκές νύχτες χαράς και ξεγνοιασιάς. Δεν μπορώ πραγματικά να διακρίνω τίποτα τέτοιο. Και γι’ αυτό ανησυχώ. Ανησυχώ περισσότερο από ποτέ. Αφού μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει καταφέρει να αλλάξει την νοοτροπία μας προς το καλύτερο, αφού τίποτα δεν έχει καταφέρει να μας κάνει να εξελιχθούμε ως λαός – και ιδιαίτερα ως τόπος -, πώς λοιπόν έχουμε κάνει «την καρδιά μας πέτρα» και καταπιέζουμε τόσο εύκολα το ενεργό μέσα μας ηφαίστειο του πόνου που νιώθουμε – δικαιολογημένα – ως λαός; Πιστεύω πως ο λόγος είναι πολύ απλός: γιατί έτσι θέλουμε!
Έτσι θέλουμε να δείχνουμε ακόμα και αν δεν είμαστε καλά.
Έτσι θέλουμε να δείχνουμε ακόμα και αν κλαίμε.
Έτσι θέλουμε να δείχνουμε ακόμα και αν νιώθουμε μόνοι.
Είναι αυτό που λέμε «ο,τι δηλώσεις είσαι». Δλδ. κάτι άλλο από αυτό που είσαι στην πραγματικότητα! Πόσο υγιές είναι αυτό άραγε; Πόσο μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να συνετιστούμε επιτέλους, σηκώνοντας τα μανίκια όχι για να διοργανώσουμε την 2η Λευκή Νύχτα, αλλά για να μπορέσουμε μέχρι τότε να είμαστε σίγουροι ότι δεν είμαστε αυτό που δείχνουμε αλλά αυτό που νιώθουμε ότι είμαστε: άνθρωποι με προβλήματα, με άγχη, με στεναχώριες που καμία λευκή ή χρωματιστή νύχτα δεν θα μας τα λύσει. Καλούμαστε πρώτα να λύσουμε τα προβλήματά μας – και είναι πάρα πολλά – και μετά να μαζευτούμε όλοι μαζί και να χαρούμε για το αποτέλεσμα. Γιατί μόνο όταν μοιράζεσαι την χαρά σου, αυτή γίνεται μεγαλύτερη. Όπως βέβαια και την λύπη ή την στεναχώρια, την νίκη ή την ήττα.
Πρέπει να μάθουμε να μην είμαστε σολιψιστές και νάρκησσοι, να μην τα θέλουμε όλα δικά μας και να χαιρόμαστε πραγματικά απ’ την ψυχή μας με την χαρά του άλλου. Δεν φτάνει να «ξεπουλάμε» εμπορεύματα και να ξεχυνόμαστε «μπουλουκηδόν» στους δρόμους για να δείξουμε τι; ότι «είμασταν και εμείς εκεί»!
Με συγκρατημένη αισιοδοξία λοιπόν και με «κρυμμένη» την χαρά μου για την προχθεσινή νύχτα, εύχομαι σε όλους όσους συμμετείχαν, από όποιο μετερίζι, να αισθανθούν την ουσία και να μείνουν σε αυτήν και να μην την καταχωρήσουν μέσα τους σαν μια ακόμα «γιορτή» αλλά σαν μια ένδειξη του τι μπορούν να καταφέρουν έχοντας ως γνώμονα τις αρετές που έχουμε ξεχάσει και που διδαχτήκαμε στο σχολείο.
Διαφορετικά αντί για την χαρά να δημιουργούμε εμείς μόνοι μας το μέλλον μας, θα βρισκόμαστε πάντα σε θέση, αντί να δείχουμε «το φως της Ολυμπίας», να αναμασάμε βαρύγδουπα «άβραστες» φράσεις κονκισταδόρων και καρπετμπάγκερς όπως το «Go West»!
Δημήτρης Παπαϊωάννου – φωτογράφος
papaioannouphotography.com 