Πύργος!
Μια όμορφη πόλη για να ζεις…
Δεν κάνετε λάθος, σωστά διαβάζετε! Είναι όντως μια όμορφη πόλη, αλλά η ομορφιά της περνάει απαρατήρητη. Αυτό που συνηθίζει το μάτι, το απαξιώνει και το κάνει ασήμαντο. Η ματιά του παιδιού, εκείνη τη ματιά που έχουν οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι που τους αποκαλούμε «τρελλούς», εκείνη η ματιά είναι αυτή που θα αποκαλύψει την ομορφιά γύρω μας.
Όταν περπατά κανείς στους δρόμους της πόλης, σκεπτόμενος μονάχα τα προβλήματά του και μη αφήνοντας το μάτι του να περιπλανηθεί στο περιβάλλοντα χώρο, χάνει πραγματικά την ομορφιά αυτή.
«Πίσω» από αυτήν την ομορφιά, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, πολίτες του Πύργου σαν όλους εμάς που ευαισθητοποιήθηκαν και κατασκεύασαν ή τοποθέτησαν ένα στοιχείο που πριν δεν υπήρχε. Με αυτόν τον τρόπο, εκείνο το στοιχείο που κάποτε έμοιαζε ταπεινό και στο ξεκίνημά του ανάξιο παρατήρησης, σιγά-σιγά πήρε μορφή, χρώμα, σχήμα…
Πρασινάδες που σκαρφαλώνουν στους τοίχους και πλαισιώνουν πορτοπαράθυρα και μπαλκονάκια, λουλούδια που έχουν γίνει δέντρα και ξεπετάγονται από το πουθενά με φυλλαράκια και άνθη σε κάθε σχήμα και χρώμα, μπαλκόνια που κάποτε σκαλίστηκαν από «τρελλούς» τεχνίτες, παλιά ρολόγια που σιώπησαν γιατί ο θόρυβός τους ενοχλούσε τους περιοίκους, δρομάκια χαμένα ανάμεσα στην άσφαλτο και τους κινέζικους κυβόλιθους των πεζοδρόμων, ξεφτισμένοι τοίχοι με μια ενέργεια που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις το μάτι σου…Απορεί κανείς πώς η σύγχρονη κοινωνία δεν «μένει» στην ομορφιά και στην αισθητική και αδιαφορεί, ενώ επίσης αδιαφορεί και για τα σκουπίδια ας πούμε!
Σκουπίδια, σκουπίδια πολλά, σκουπίδια παντού, σκουπίδια που οι ίδιοι δημιουργήσαμε από τα προϊόντα της υπερκατανάλωσης και της «προόδου» μας. Δίπλα στα όμορφα κτήρια, δίπλα σε πράσινες αυλές και νευραλγικά σημεία της πόλης. Και εκεί ανάμεσα, να περνούν οι διαβάτες χωρίς να λοξοδρομούν, χωρίς καν να πιάνουν τη μύτη τους! Τόσο πολύ τους έγινε συνήθεια που πλέον αδιαφορούν και γι’ αυτά! Όπως ακριβώς και για την ομορφιά και την αισθητική που βρίσκεται δίπλα τους.
Αντ’ αυτού, μολεύουν ακόμα περισσότερο την πόλη, τους τοίχους, τις μάντρες, με άλλα «σκουπίδια», αποτέλεσμα της χωρίς ουσίας αντίδραση και πάντα με μια «ευαισθησία» προς καθετί που δεν μπορούν να πολεμήσουν.
Είναι το μόνο εύκολο να λερώσεις, να καταστρέψεις, να απαξιώσεις. Αυτό που είναι δυσκολότερο απ’ όλα είναι να παλέψεις για να φτιάξεις.
Είτε την πόλη σου, είτε τον εαυτό σου…
Ας βγούμε λοιπόν μια βόλτα στην πόλη μας και ας ανακαλύψουμε τις κρυμμένες ομορφιές της. Ακόμα και αν είναι κρυμμένες πίσω από τα βουνά των σκουπιδιών, ακόμα και αν πάνω τους προστέθηκε ως «επίχρισμα» η «αντίδραση» και οι βρισιές των συμπολιτών μας.
Ας το κάνουμε όλοι και ας προσπαθήσουμε να την καταλάβουμε και να την βοηθήσουμε να αναπνεύσει ξανά. Η πόλη μας πνίγεται. Δεν μπορεί άλλο να κινηθεί, μουλάρωσε, έχασε το οξυγόνο και την ορμή της, την προσπεράσαμε γιατί ασχοληθήκαμε με το χρήμα και τη δόξα, με μια καθημερινότητα που δεν μπορεί να μας βοηθήσει, να μας κάνει να χαρούμε, να μας «ανεβάσει».
Ακόμα και σήμερα που ως λαός υποφέρουμε τόσο από τις λάθος επιλογές μας επί σειρά ετών, ακόμα και σήμερα μπορούμε να σταματήσουμε λιγάκι το αγχωμένο μας βήμα και να περιεργαστούμε κλειστές αυλές και μπαλκόνια πιο ψηλά από το μάτι μας, να θαυμάσουμε κάτι όμορφο και διαχρονικό, να ξεφύγουμε από το τετριμμένο και το βαρετό. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και αυτή την πόλη, να νοιώσουμε τι θέλει και τι της λείπει και να της το προσφέρουμε.
Ποιος άλλος μπορεί να το κάνει αυτό καλύτερα εκτός από εμάς τους ίδιους; Και έτσι θα μπορέσει και η πόλη να βρει εκείνο το χαμένο της ρυθμό, το χρώμα και την ενέργειά της, θα ακουστεί και πάλι η καρδιά της να χτυπά δυνατά και να μας παρασέρνει σε υψηλότερους πνευματικούς στόχους και τόπους…
Σήμερα πρέπει να το κάνουμε, σήμερα που η ανάγκη για νέα πράγματα είναι πιο απαραίτητη από ποτέ, σήμερα που όλοι θέλουν αλλά δεν ξέρουν πώς να αλλάξουν τα πράγματα μέσα και γύρω τους…
Και αν είναι δύσκολο να ξεκινήσουμε, ας βρούμε έναν λόγο, ας οργανώσουμε μια μάζωξη, μια γιορτή, ένα «happening»!
Για το καλό της πόλης.
Γιατί και η πόλη είναι περιβάλλον!
◊
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων, ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2014 Δημήτρης Παπαϊωάννου
papaioannouphotography.com 