Χριστούγεννα και πάλι…
Θα μου πεις, «ασχολείσαι τέτοιες χρονιάρες μέρες με τέτοια ζητήματα; Αυτό βρήκες να πεις, την κακία σου; Ψάχνεις να βρεις το άσχημο και το ανάποδο;» κλπ.
Ναι, πραγματικά θα του έδινα δίκιο απόλυτο και θα συμφωνούσα μαζί του καθ’ ότι τέτοιες μέρες, επιβάλλεται να μιλάμε για χαρούμενα και αισιόδοξα πράγματα, να κάνουμε όμορφες πράξεις και να ζούμε σε άλλους ρυθμούς, αντίστροφους – όσο μπορούμε – της σκληρής καθημερινότητας! Πραγματικά, δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε τόνο τόσο θλιβερό και συνάμα ενοχλητικό, για ένα ζήτημα που δεν χρειάζεται να σχολιαστεί ή να πέσει αντικείμενο κριτικής και δη άσχημης.
Όμως, όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, όταν τα περιθώρια που σου δίνονται να χαρείς λιγάκι και εσύ και να απολαύσεις κάτι διαφορετικό και όμορφο, είναι ελάχιστα, ε, τότε αντιδράς και λες: «γιατί βρε παιδί μου; Χάθηκε λίγη αφοσίωση παραπάνω, λίγη παραπάνω αγάπη και ενδιαφέρον, λίγη εν πάση περιπτώση μαστοριά και αισθητική;
Ο λόγος για τον εορταστικό στολισμό της Αρχαίας Ολυμπίας, κάτι που όπως διάβασα – και διαβάσατε – στα τοπικά μέσα πληροφόρησης, έτυχε θαυμασμού και «εντυπωσίασε μικρούς και μεγάλους». Λόγια copy-paste κάθε φορά, για κάθε «σκηνικό», για κάθε περίσταση.
Μια βόλτα όμως στο χώρο που επιλέχθηκε φέτος για να «στηθεί» το εορταστικό σκηνικό για τα παιδιά περισσότερο και για όλους τους πολίτες της πόλης, σε βάζει σε σκέψεις και σε αποκαρδιώνει. Σκουριασμένοι «σκελετοί» στα δέντρα, τα φτωχά διακοσμημένα, χοντροκομμένη κατασκευή για την «Φάντη», ξεχαρβαλωμένα και βρώμικα τα παιχνίδια του «Carousel»…Μέσα στη χαρά και η λύπη. Μέσα στην έκπληξη, μια άλλη κακή έκπληξη, κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι θέλοντας και μη αρνητικά. Μα γιατί; Δεν υπάρχουν επιτέλους κάποιοι «ειδικοί» σε κάθε Δήμο, που να «σκραμπάζουν» όπως λέμε, κάτι από στολισμό, κάτι από διακόσμηση; Όλα στην τύχη; Όλα στο πόδι; Και επιπλέον, είναι κάτι που δεν μένει απαρατήρητο, ή τουλάχιστον, δεν γίνεται να μην το παρατηρήσεις. Είναι πολύ «φωνακλάδικο» από μόνο του, σε προκαλεί με το χάλι του, δεν μπορείς να το παραβλέψεις και να χαρείς, αισθανόμενος τη μαγεία που θες να αισθανθείς. Σε «χαλάει», πώς το λένε; Κάθε φορά τα ίδια. Κάθε χρόνο λίγα πρόχειρα στολίδια, άψυχα βέβαια από τη φύση τους, αλλά χωρίς την ψυχή που θα έπρεπε να είχαν πάρει, από τα χέρια που με αγάπη και ενδιαφέρον θα τα δημιουργούσαν. Και δυστυχώς, η λέξη δεν ταιριάζει εδώ, αλλά τι να κάνω; Έστω και αυτό, δημιούργημα είναι. Εκτρωματικό, αλλά δημιούργημα.
Το έχουμε παρατηρήσει – αλήθεια – πόσες φορές, το «βιαστικό και το πρόχειρο» ολόγυρά μας. Τίποτα, ή σχεδόν τίποτα δεν γίνεται με αφοσίωση και με αγάπη. Ιδιαίτερα όταν είναι «δουλειά» κάποιας Δημοτικής Αρχής. Οι εργάτες που καθημερινά παλεύουν για τον επιούσιο, οδοκαθαριστές ή απλοί υπάλληλοι, δυστυχώς δεν είναι οι «ειδικοί» στο να κάνουν κάτι τόσο εξαιρετικά δύσκολο όσο και ας πούμε «καλλιτεχνικό». Χρειάζονται κάποιοι άλλοι, κάποιοι που να ξέρουν τι κάνουν, κάποιοι που να αγαπάνε αυτό που κάνουν και να το θέλουν όσο καλύτερο γίνεται. Έτσι δεν κάνουμε όλοι σε εκείνα που είναι «δικά μας;» Τα θέλουμε στην «εντέλεια» και πάντα προσπαθούμε να τα κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Από την άλλη, συζητώντας και με τους συμπολίτες μου εκείνη την ώρα που φωτογράφιζα την «αισθητική πλευρά του σκηνικού», έχει πολλές φορές παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο: Κάθε έργο ή κατασκευή, ακόμα και κάθε τι που όμως προέρχεται από τη Δημοτική Αρχή, δεν το εγκολπώνεται εύκολα η κοινωνία. Το θεωρεί «ξένο», όχι δικό της, το απαξιώνει και το καταστρέφει, αφού όπως έχω ακούσει να λένε, «δεν είναι δικό μου». Κοινωνικό ή όχι το φαινόμενο, εξακολουθεί να γίνεται κατ’ εξακολούθηση και αυτό είναι θλιβερότερο από το θλιβερό σκουριασμένο σίδερο που χρησιμοποιήθηκε ως σκελετός για ένα Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Ακόμα ως κοινωνία έχουμε πολλά να μάθουμε. Είναι αλήθεια και «ηλίου φαεινότερον». Δεν μας αρέσει να «συμμετέχουμε». Προτιμούμε να καταστρέφουμε ό,τι γίνεται, να το κριτικάρουμε χωρίς να το αναλογιζόμαστε και σίγουρα να φορτώνουμε πάντα το φταίξιμο σε κάποιον άλλον, όχι σε εμάς. Ποιος πραγματικά «δικαιούται να ομιλεί» και πότε θα το κάνει; Όλα φαίνονται πια τόσο μα τόσο κουραστικά και βαρετά, που κανείς (ή ελάχιστοι), δεν έχει το σθένος να πει έστω και ένα «φτάνει»! Παρακολουθούμε σιωπηλοί καθετί που γίνεται γύρω μας, είτε καλό είτε κακό και μόνον όταν «η φωτιά φτάσει στο χωράφι μας», αρχίσουμε τις διαμαρτυρίες και τις απειλές. Δεν έχουμε μάθει ακόμα να συμπονούμε ο ένας τον άλλον, δεν έχουμε ακόμα καταλάβει πως «όλοι είμαστε ένα», πως καθετί που συμβαίνει σήμερα στον διπλανό μας, θα μπορούσα αύριο να το αντιμετωπίζαμε εμείς οι ίδιοι. Και πάντα μα πάντα, κατηγορούμε πιο εύκολα από όσο προτείνουμε!
Δεν θέλω να σας χαλάσω τη διάθεση. Πραγματικά θα ήθελα να γράψω ένα σωρό όμορφα λόγια για τα λαμπιόνια που στο φως του σούρουπου, μαγεύουν και ξεγελούν το μάτι, φανερώνοντάς σου μιαν άλλη πραγματικότητα, πιο μαγική και πιο ελπιδοφόρα. Θα ήθελα να γράψω πως, βλέποντας στα μάτια των παιδιών, τη λαχτάρα και την προσμονή για τα δώρα και τον Άη Βασίλη, γίνομαι κι εγώ παιδί και στριφογυρίζω τρελλά στο μικρό «Carousel», χάνοντας την αίσθηση του κόσμου και πετώντας με τα φτερά της φαντασίας μου, πίσω στα παιδικά μου χρόνια που κάθε τι μου φαινόταν όχι μόνο τεράστιο μα και πραγματικό, που δεν με ένοιαζε αν υπάρχει ή όχι, αν είναι αληθινό ή όχι…
Εκείνον τον κόσμο θα ήθελα να σας περιγράψω, βέβαιος πως και ο δικός σας κόσμος είναι εξίσου όμορφος και ζεστός, μυθικός και μαγικός σαν τον δικό μου, φιλόξενος και γεμάτος αγάπη και ομορφιά…
Θα ήθελα…
◊
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων, ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2013 Δημήτρης Παπαϊωάννου
papaioannouphotography.com 