Αγναντεύοντας την παράδοση

Σχολή Χορού «Χοροκίνηση» | Παράσταση παραδοσιακού χορευτικού τμήματος

Στο μικρό θέατρο του Δάσους Δρούβα, πάνω από την Ιερή Άλτι, με του Αλφειού να λαμπυρίζουν στο σούρουπο τα λιγοστά νερά, ανάμεσα σε ήχους και τιτιβίσματα, αφουγκράζεσαι την ησυχία των ψηλών δέντρων και παρατηρείς – σαν αρχαίος θεατής στο Στάδιο – τα σύννεφα να σχηματίζουν αφράτες μπούκλες στο γαλαζοπόρφυρο τ’ ουρανού.

Πιο κει, τραπέζια στρωμένα σαν σε γιορτή, με κόκκινο κρασί του Διονύσου και μικρά κρασοπότηρα, άλλα μισογεμάτα, άλλα που περιμένουν τα χείλη που θα μεθύσουν… Φωνές παιδικές, σούσουρα, φορεσιές κεντημένες με πλουμιστά στολίδια, χορευτές που ανεβαίνουν στη σκηνή για να σε παρασύρουν μαζί στα βήματά τους, σε χορούς αρχαίους, λατρευτικούς, πολεμικούς, μα πάντα κυκλικούς…

Είναι άραγε οι φορεσιές που σε κάνουν να παρατηρείς έκθαμβος τους νέους και τις νέες που πηγαινοέρχονται και ετοιμάζονται για το «πανηγύρι» που αρχίζει, ή είναι η γνωστή εικόνα που προαναγγέλλει τους πανάρχαιους ήχους των πνευστών οργάνων που συνόδευαν τον Βάκχο στις πομπές; Ένα είναι σίγουρο. Πως αυτοί οι ήχοι, έχουν για τα καλά ριζώσει μέσα στον Έλληνα και είναι κάτι που δεν κουράζεται ποτέ να ακούει.

Και να, το πανηγύρι άρχισε! Οι λεβέντες στήσανε χορό, οι κοπέλες ένα γύρο πιασμένες από τα ζωνάρια τους, χορεύουν σαν να πατούν σε χαραγμένα από παλιά βήματα, κάποιων άλλων, κάπου αλλού, κάποια αρχαία μέρα…Χαμόγελα, κινήσεις κυκλικές, χρώματα και ήχοι που σε κάνουν να θες να σηκωθείς και να χορέψεις μαζί τους, σαν να ήσουν εκεί που άλλοι νέοι χόρευαν πριν χαθούν στους Λαβύρινθους των αμέτρητων Μινώταυρων που όσο και να πόθησαν, δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεριζώσουν το ελληνικό αδούλωτο και λεβέντικο χαρακτηριστικό της φυλής…

Για όση ώρα παρακολουθούσε κανείς τα κορμιά να κουνιούνται και τα πόδια να σχηματίζουν αέναα σχήματα, αντιλαμβανόσουν τη δυναμική και την ένταση αλλά και την αισιοδοξία που έβγαιναν μέσα από το χορό. Παραστάσεις σαν και αυτή, με το απλοϊκό και το λιτό περίγραμμά τους, μπορούν όχι μόνο να προσφέρουν στα μάτια την ικανοποίηση, μα και στην καρδιά τη χαρά, την ελπίδα και την αισιοδοξία που δυσκολεύεσαι να βρεις σ’ αυτές τις γκρίζες μέρες…

◊

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων,  ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2013 Δημήτρης Παπαϊωάννου