Χάρης Κανελλακόπουλος – Πορτραίτα Δωματίων

«Ζω…κάτω από την ίδια στέγη…χρόνια τώρα…το φως μπαίνει από το ίδιο παράθυρο…πίσω από την ίδια κουρτίνα…Και απλώνεται…πάνω στον καναπέ στο σαλόνι…Στο μπουφέ της τραπεζαρίας…στο δωμάτιό μου…Πάνω στο μεγάλο καθρέφτη…φωτίζει τη ζωή μου…Οι πρώτες εικόνες από το σπίτι μου…εικόνες δωματίων…Πορτραίτα δωματίων…εικόνες που μιλούν κι εγώ τους απαντώ…εικόνες που ζουν γιατί τις θυμάμαι…που ζουν γιατί τους θυμάμαι…καλώς ήλθατε.»

Με τη γλυκιά μελωδία από το βιολί και με αυτά τα λόγια, καλωσόριζε ο Χάρης τους προσκεκλημένους του στα «πορτραίτα». Με λίγα λόγια και καλά. Είναι το σπίτι του, είναι η αγάπη του, και έκανε την αγάπη του, ιστορία.

Μπαίνοντας στο «χώρο μνήμης», το μάτι σου περιπλανάται στα δεκάδες έπιπλα, μικροαντικείμενα και ρούχα που κρέμονται σε παλιές κρεμάστρες. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι  ένα νοικοκυρεμένο σπιτικό του περασμένου αιώνα, όπου όλα είναι σε τάξη και το καθένα στη μεριά του, παστρικά και τακτοποιημένα από το χέρι κάποιας κυρίας της παλιάς αρχοντικής κοινωνίας του Πύργου.

Δεν σε κουράζει να τα παρατηρείς και να τα επεξεργάζεσαι, γιατί σχεδόν σου είναι όλα γνωστά. Η συλλογική μνήμη έχει κάνει τη δουλειά της. Τα έχουμε όλα αυτά μέσα μας, δεν πάνε εξάλλου και πάρα πολλά χρόνια που σχεδόν όλοι μας ζούσαμε ή επισκεπτόμασταν σπίτια παλιά και αρχοντικά. Τώρα, με τα μοντέρνα διαμερίσματά μας, και τα trendy έπιπλα, έχουμε χάσει την επαφή με το παραδοσιακό μας παρελθόν. Αυτό ακριβώς θα σκέφτηκε και ο Χάρης, συγκεντρώνοντας όλα αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα μνήμης σε έναν χώρο, για να μας τα παρουσιάσει με αγάπη και σεβασμό, αντικείμενα που σιγά-σιγά χάνονται από την καθημερινότητά μας.

«Μέσα στη ντουλάπα…τα καπέλα της μάνας μου και ένα κουτί με τα στέφανα και τη λαμπάδα του γάμου.  Το δίπλα δωμάτιο ήταν των παιδιών. Δυο λευκά σιδερένια κρεβάτια με ίδιες κόκκινες καρώ κουβέρτες.  Μια ντουλάπα. Το γραφείο και μια εταζέρα – βιβλιοθήκη με το λεξικό του Ηλίου, δώρο του κουμπάρου. Στον τοίχο δύο κεντημένες εικόνες και ο χάρτης της Ελλάδας»

Κάποιοι, ξεκινούν στη ζωή βαδίζοντας από ένστικτο, πατώντας πάνω σε δρόμους που δεν έχουν χαραχθεί ακόμα. Κάποιοι άλλοι, ακόμα και αν ζουν με στερήσεις και ανέχεια, θεωρούν πολύτιμο ακόμα και το ταπεινό σουρωτήρι της κουζίνας τους. Υπάρχουν ακόμα πολλοί ανάμεσά μας, παλεύουν για τα ιδανικά τους, αγωνίζονται με απλά μέσα, για να επιβιώσουν στις δύσκολες αυτές μέρες.  Άλλοι ζουν μέσα στη μνήμη μας, ίσως ακόμα και να πρωταγωνιστούν στα όνειρά μας. Άνθρωποι που «έφυγαν», άλλοι που έρχονται, άλλοι που συνεχίζουν στα χνάρια των παλιών. Είναι όμορφο να ενθουσιάζεις με τα όσα κάνεις. Είναι ανθρώπινο, ζεστό και αισιόδοξο να ασχολείσαι με κάτι άλλο, πέρα από τον αγώνα για πλούτη. Πάντοτε θα βρίσκονται άνθρωποι που ζουν με το ένστικτο, με την αγάπη και την καλοσύνη. Πάντα κάποιοι θα υπάρχουν που γράφουν ιστορία, ζώντας απλά με αξιοπρέπεια και αξίες. Θεωρώ πως οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τίποτα άλλο, παρά μόνο με την αναζήτηση και την συνεχή και ενδελεχή τους αυτοανακάλυψη.

Στα «πορτραίτα δωματίων», καταλαβαίνεις την αξία του να αγαπάς τους ανθρώπους μέσα από τα αντικείμενα που ήταν η προέκταση του εαυτού τους. Ήταν τόσο ταπεινά μα τόσο σημαντικά, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε γιορτή…

«Στις γιορτές, ανοίγαμε το σαλόνι. Ο μεγάλος καθρέφτης δεμένος με ένα χοντρό σκοινί για το σεισμό. Μια κονσόλα στη μέση.  Ο καναπές και γύρω-γύρω καρέκλες. Η εταζέρα, η κουνιστή πολυθρόνα. Και μια μεγάλη σαλαπλάδα με τη μυρωδιά του ξυδόνερου». Πόσο ζωντανή η εικόνα! Πόσες μνήμες από στιγμές, ώρες, μέρες, χρόνια…

◊

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων,  ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2013 Δημήτρης Παπαϊωάννου