Αυτές τις άγιες μέρες, από μικρό παιδί θυμάμαι πως τις περίμενα όλο τον χρόνο. Γιατί; Μα επειδή αυτές τις μέρες ένοιωθα μια μοναδική χαρά που μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γέμιζε την ζωή μου ζεστασιά και μαγεία. Θα βρισκόμουν με τους φίλους μου για να οργανώσουμε τις ομάδες μας για τα κάλαντα, θα στήναμε «τραπέζι» στα καφενεία της πόλης ή στα σπίτια μας, για «δηλωτή», «θανάση», poker και «τριανταένα» την Πρωτοχρονιά, άλλοτε με λεφτά και άλλοτε – όταν δεν είχαμε – φασόλια, αμύγδαλα ή καρύδια πιο σπάνια!
Μέσα σε αυτό το κλίμα, εμείς ως παιδιά τότε και λίγο αργότερα ως έφηβοι, νομίζαμε ότι ο κόσμος άλλαζε και άλλαζε μαζί του και η ζωή μας, παίρνοντας χρώμα από τα πολύχρωμα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου και γλύκα από τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες της μαμάς!
Δεν φανταζόμασταν ότι κάποια μέρα θα ήμασταν αναγκασμένοι να στερηθούμε αυτήν την χαρά ούτε ότι δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα λόγω μιας πανδημίας. Πώς να το φανταστείς άλλωστε όταν μέχρι στιγμής – και μεγάλος πια, με άλλα σχέδια και συνήθειες – η περίοδος αυτή εξακολουθούσε να είναι μια από τις ομορφότερες και πιο δραστήριες μετά το καλοκαίρι;
Από εκείνα τα όμορφα χρόνια που το σπίτι μοσχοβολούσε κανέλλα και κερί, που ήταν στολισμένα ακόμα και τα κλαδιά του κήπου μας με λαμπιόνια και χρυσές κλωστές, ζει μέσα μου ακόμα η ανάγκη να νοιώσω όμορφα, μαγικά, ζωντανά. Και επειδή πολλά από αυτά που είχα ζήσει χάθηκαν ή καταχωνιάστηκαν στο μυαλό μου λόγω άλλων που ήρθαν στο προσκήνιο, βρίσκω «απάγκιο» στην τέχνη που με έμαθε ο αείμνηστος πατέρας μου και έτσι κάθε χρόνο όταν φωτογραφίζω τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, όλα εκείνα τα χρώματα που έχουν ξεθωριάσει ξαναζωντανεύουν μέσα από τον φακό μου και με έναν μαγικό κρότο που μοιάζει με «κλικ», η πόλη μεταμορφώνεται σε σκηνικό παραμυθιού, σαν εκείνα που μας έλεγε ο παππούς δίπλα στην ξυλόσομπα και που έκανε την φαντασία μας να δημιουργεί μπροστά στα μάτια μας Αη Βασίληδες, ταράνδους και πολύχρωμα κουτιά με δώρα για τον καθένα μας.
Φέτος φωτογράφισα την Αρχαία Ολυμπία άδεια σχεδόν και σκοτεινότερη από οποιαδήποτε άλλη φορά. Είναι η πρώτη φορά που η μαγεία έχει χαθεί. Μια πόλη με φωτισμένους στύλους χωρίς ψυχή, κρύο μπλε και πολύ σκοτάδι. Χωρίς στολισμένο δέντρο, χωρίς γιορτή, χωρίς παιδιά στους δρόμους, μια πόλη κενή από το πνεύμα των Χριστουγέννων. Ήθελα όμως να την φωτογραφίσω, για το αρχείο…
Copyright information
2020 @ Δημήτρης Παπαϊωάννου | papaioannou photography 2020
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, video, γραφικών και εικονογραφήσεων, ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους (ηθικό δικαίωμα) έχει ο δημιουργός τους.
papaioannouphotography.com 