Στο μυθικό μέρος όπου κατοικούσαν οι Κένταυροι, στην Κάπελη της Φολόης, μέσα στα πυκνά φυλλώματα των δέντρων, βρέθηκα για πρώτη φορά Μάη μήνα! Την επισκεπτόμουν συνήθως τον χειμώνα ή το καλοκαίρι για να την φωτογραφίσω είτε χιονισμένη, είτε να αιωρείται καταπράσινη πάνω από το χρυσό χορτάρι. Αυτή την εποχή όμως, ιδιαίτερα όταν βρέχει , δεν την είχα ζήσει. Νόμισα πως γύρισα πίσω στο χρόνο, με την ομίχλη να τριγυρνάει ανάμεσα στα δέντρα και να υψώνεται νωχελικά πάνω από το οροπέδιο, χωρίς να γνωρίζει σύνορα και χωρίς να ακολουθεί τις δικές μου διαδρομές.
Περπατώντας στις πυκνωσιές του Δάσους που κάποτε κάλπαζαν οι Κένταυροι και κυνηγούσαν, νομίζεις πως είναι ακόμα εκεί και σε παρατηρούν. Άγριοι και ατίθασοι, μισοί άνθρωποι, μισοί άλογα, ήταν γνωστοί σε όλους, ήταν η προσωποποίηση των στοιχείων της Φύσης που δεν δαμάζεται εύκολα, που όταν αγριέψει καταστρέφει σοδειά κι ανθρώπους. Μόνο ο Ηρακλής κατάφερε να τους αντιμετωπίσει. Είχε έρθει να ρωτήσει τον φίλο του Φόλο με ποιόν τρόπο θα πιάσει τον Ερυμάνθιο Κάπρο. Για να τον καλωσορίσει αυτός, άνοιξε το πυθάρι με το χιλιόχρονο κρασί του Διονύσου. Το μυρίστηκαν οι άλλοι και όρμησαν από τα βουνά να το πάρουν να πιούν. Άγριοι καθώς ήταν πετούσαν πέτρες και κορμούς, τους φόνευσε όμως ο ήρωας, μόνο που πλήγωσε κατά λάθος θανάσιμα τον φίλο του. Έδωσε τότε το όνομά του στο μέρος για να του τον θυμίζει. Ύστερα έστησε δίχτυ στο φαράγι ανάμεσα Γιάρμενα κι Αντρώνι, έπιασε τον Κάπρο και τον πηγε στον Ευρυσθέα. Κρύφτηκε αυτός μόλις τον είδε σε ένα πυθάρι, έγινε μαρμάρινη μετώπη ο μύθος στον Ναό του Δία στην Ολυμπία να τον θαυμάζουν οι τουρίστες. Σπασμένο το μάρμαρο, ξεθώριασε το χρώμα του Κάπρου, μα όχι ο μύθος.
Θυμήθηκα τον μύθο, προσπάθησα να τον ταιριάξω στο σήμερα, ο καιρός ήταν ο κατάλληλος. Άγρια ομορφιά, βροχερή μέρα, έσμιγε ο ουρανός με τη γη – σφίγγεται η ψυχή του ανθρώπου λένε όταν βρέχει, γιατί νοιώθει την παρουσία του Θεού. Ο ήλιος είχε κρυφτεί, τα πάντα μουσκεμένα γύρω μου, τα χρώματα ζωντένεψαν στα βρεγμένα φύλλα, στο φρέσκο χορτάρι, στα λιγοστά αγριολούλουδα και τις φτέρες. Ανέβηκα μέχρι τη Δίβρη, δεν ήθελα να χάσω αυτήν την εναλλαγή, ήθελα να μείνω όσο περισσότερο γινόταν μέσα σ’ αυτό το μαγικό μπαλκόνι γης, που μπορεί να σε ταξιδέψει στον χρόνο και στην μνήμη.
Κατεβαίνοντας πιά, σε μια στροφή του δρόμου, φάνηκε ο ήλιος μέσα από τα σύννεφα να πέφτει λυτρωτικός πάνω στον κάμπο. Σταμάτησα για να πάρω την τελευταία φωτογραφία. Το μάτι απλωνόταν από τα μικρά πεύκα που φύτεψαν για αναδάσωση, περνούσε από την Ολυμπία και έφτανε μέχρι το Κατάκωλο. Όρμησα στον κατήφορο. Σαν Κένταυρος που εξελίχθηκε: μισός άνθρωπος, μισός αυτοκίνητο….
Διαβάστε εδώ τον μύθο του Ηρακλή: ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ
◊
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων, ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2016 Δημήτρης Παπαϊωάννου
papaioannouphotography.com 