Πασχα, ανθρωπων Πασχα!

Στις νεανικές μου θύμισες, το Πάσχα έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Είναι μια γιορτή τελείως διαφορετική από όλες τις άλλες. Δεν έχει μόνο τον εορταστικό χαρακτήρα που έχουν π.χ. τα Χριστούγεννα ή οι Εθνικές Επέτειοι, αλλά και έναν χαρακτήρα βαθιά ανθρωπιστικό και συνάμα βαθιά εσωτερικό προς τον εαυτό μου.

Από την αρχή της Μεγάλης Βδομάδας ήδη, αρχίζω να μπαίνω σε μια διαδικασία αυτογνωσίας και εν-συνείδησης, με την έννοια της εξερεύνησης και της παρατήρησης, μέσα από τη σχέση μου με το εξωτερικό μου περιβάλλον. Αυτό κορυφώνεται το βράδυ της Μ. Πέμπτης, όπου κάθε χρόνο, σαν ειλικρινής Χριστιανός, βρίσκομαι μπροστά στον Εσταυρωμένο Χριστό και παρατηρώ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου. Αναλύω σκέψεις μου, καταστάσεις που έζησα και όλα όσα μπορώ μέχρι εκείνη τη στιγμή να σκεφθώ, που με είτε με άφησαν αδιάφορο, είτε με βοήθησαν να καταλάβω, είτε με προέτρεψαν να εξερευνήσω και να ανακαλύψω για μένα.

Περισσότερο εσωτερικές αναζητήσεις θα τις αποκαλούσα, που με βοηθούν να κατανοώ περισσότερο και περισσότερα πράγματα γύρω μου, σαν ένας από όλους τους ανθρώπους της γης που θέλει να καταλάβει και να προσεγγίσει την ίδια του την ύπαρξη και ό,τι αυτή συμπεριλαμβάνει. Απόψεις που έχω αλλάξει, άλλες που έχω αποδεχθεί ως πιο ορθές και άλλες που έχω αντιληφθεί πως μοιάζουν με άλλων – πλην ελαχίστων – συνανθρώπων μου.

Το Πάσχα, είναι εκείνο το σημείο που, στο διάβα των χρόνων που έχω ζήσει ως τώρα, με «εμπνέει» να συσκεφθώ και να συγκεντρώσω όλα εκείνα τα στοιχεία που με συνθέτουν. Η «μαγεία» αυτών των ημερών, για μένα, «περνάει» μέσα μου, όσο και αν φαίνεται παράξενο για μερικούς, με την παρακολούθηση της Πασχαλινής Λειτουργίας. Ίσως επειδή από παιδί, η μητέρα μου συνήθιζε να με παίρνει μαζί της κάθε βράδυ και πια το έχω ως ένα κομμάτι μου αναπόσπαστο και αναφαίρετο, όσο και αν έχω αλλάξει πολλές από τις απόψεις μου και γενικότερα την επιρροή που έχουν πάνω μου τα όσα ήδη γνωρίζω για τις μέρες αυτές.
Αυτό όμως που δεν έχει αλλάξει είναι, η αίσθηση της παιδικότητας που μέσω αυτής αντικρίζω τον Εσταυρωμένο Χριστό. Μπορεί ακόμα να με κάνει να δακρύσω και να ανατριχιάσω, όσο και αν έχω κατασταλάξει μέσα μου, όσο και αν έχω μεγαλώσει και ωριμάσει, ηλικιακά και θυμικά. Εξακολουθώ να πιστεύω στην αγάπη και στην καλοσύνη, στην αυτοθυσία και στην προσφορά, σαν να είναι οι μόνες αρετές που υπάρχουν στον κόσμο. Δεν μπορώ να δεχθώ καμία «αλήθεια» που να είναι ικανή να μου ανατρέψει αυτήν την άποψη, καμία «απόδειξη» για το αντίθετο από αυτό που ο Εσταυρωμένος συμβολίζει, καμία «ανατροπή» στην ψυχή και στη σκέψη μου που να απαξιώνει το μήνυμα της Ανάστασης. Και συνδέοντάς το με τον κόσμο γύρω μου, βλέπω πόσο έχω παραμείνει σταθερός και ακλόνητος σε αυτή μου την πίστη, για το «καλόν καγαθόν» που οι ακόμα πιο αρχαιότεροι Έλληνες της εποχής του Λεωνίδα και του Σωκράτη δίδαξαν στον Κόσμο.

Βλέπω την «προχειρότητα» που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία μας το καθετί, την ταχύτητα και την απερισκεψία, την υποκρισία και την φιλαυτία και σκέπτομαι πόσο «πίσω» έχω μείνει. Σκέφτομαι λοιπόν, πως πιθανόν να έχω κάνει λάθος, πως πιθανόν να έχω χάσει το αληθινό νόημα της σημερινής εποχής και έχω μείνει προσκολλημένος σε μια «ουτοπία» εσωτερική, προσωπική και ατημέλητα παιδική.

Η σημερινή κρίσιμη κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνία γενικότερα – όχι μόνο ως λαός -, με εκπλήττει και με αφήνει μονίμως εκνευρισμένο και ταραγμένο, σχεδόν από-γοητευμένο. Πώς άλλωστε να είσαι «γοητευμένος» από μια κατάσταση πανικού γύρω σου, από μια κατάσταση συνεχούς απαξίωσης για όλα όσα έχεις μάθει από παιδί πως έχουν αξία, για όλα όσα έχεις δει να καταρρίπτονται από την αχαλίνωτη πορεία της «πολιτισμένης», «ελεύθερης» και «απενοχοποιημένης» κοινωνίας μας;

Τις μέρες λοιπόν αυτές, στην μαγική Ολυμπία, στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο σπίτι και στους οικείους μου ανάμεσα, ζω κάθε χρόνο αυτή μου την παιδικότητα και δεν θέλω καμία άλλη. Δεν θέλω τίποτα που νοιώθω «ξένο» και «διαφορετικό» να επιτρέψω να μου αλλάξει τις ιδέες μου για καλοσύνη, για αγάπη και συμπάθεια προς τους άλλους. Και ξέρω γιατί αυτή η συγκεκριμένη «γιορτή» μου εμπνέει όλα αυτά. Επειδή δεν έχει τον χαρακτήρα μόνο της γιορτής με την Ανάσταση, με τα βεγγαλικά και τη χαρά που αυτή προσφέρει σε όλους μας, όχι. Έχει να κάνει με τη μελαγχολία και την σοβαρότητα που όλες οι προηγούμενες μέρες μου εμπνέουν. Μια μελαγχολία που με οδηγεί σε ακόμα ένα βήμα προς τα μένα, μια μελαγχολία που με κάνει να μην αναθεωρώ τις απόψεις μου για τις συγκεκριμένες αρετές και που με κάνει να αντιλαμβάνομαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, το πόσο απαραίτητες είναι για τη συνέχιση της ζωής μου αλλά και όλων μας.

Το μείγμα αυτό, της ελληνικότητας και της χριστιανοσύνης, όσο και αν κάποια στιγμή κατάλαβα πως δεν συμπορεύονται και δεν ταυτίζονται απόλυτα, έχουν όμως ένα κοινό: την εν-συνείδηση και την τάση του ανθρώπου να γνωρίσει τον εαυτό του περισσότερο. Να αποδεχθεί όλες του τις πλευρές, καλές και κακές και να αποφασίσει ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει. Όσο και αν η ανθρώπινη παρουσία στη γη, είναι συνυφασμένη με λάθη και εγκληματικές ακόμη τακτικές, εν τούτοις δεν έχει παρά μόνον ένα στοιχείο που την διασώζει πάντα από την καταστροφή: την συνειδητοποίηση πως έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να δημιουργεί μέσα από τη συνύπαρξη και τη συλλογικότητα.

Πέρα από θρησκείες και δόγματα, πέρα από Νόμους και απαγορεύσεις, ο άνθρωπος είναι το μόνο ον επί της γης που μπορεί να δημιουργήσει αυτό που αποκαλούμε πολιτισμό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξέρει τι θέλει. Γιατί αν δεν ξέρει, τότε χάνει την πορεία και αλλοτριώνεται, συντρίβεται από τις Συμπληγάδες και σταυρώνεται σαν κοινός εγκληματίας.

Αυτό δεν είναι τάχα και το κεντρικό νόημα και δίδαγμα όλων ανεξαιρέτως των θρησκειών του κόσμου; «Να μην κάνεις ό,τι δεν θες να σου κάνουν».

Καλή Ανάσταση και πάνω απ’ όλα «Καλή Προσωπική Ανάσταση»!

◊

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων,  ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2014 Δημήτρης Παπαϊωάννου