Είχα δει το καταπληκτικό κινηματογραφικό έργο «Πολίτικη κουζίνα» και εκεί για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως ο «παππούς» είχε δίκιο όταν έλεγε πως «μέσα στις λέξεις, κρύβεται η ουσία των πραγμάτων»!
Το θέμα μας έχει να κάνει βέβαια με τα σκουπίδια και όχι με τις γεύσεις που αφήνει στο στόμα σου το πολίτικο καϊμάκι και ο καβουρμάς! Τα σκουπίδια που σε λίγο καιρό θα τα σερβίρουμε στο πιάτο μας, είναι κάτι που σίγουρα δεν φαίνεται να απασχολεί την μικρή μας κοινωνία. Μάθαμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους, μάθαμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες που έχουμε εμείς απέναντι στους άλλους, μάθαμε στην σπατάλη και στον παραλογισμό που ακολούθησε το Ολυμπιακό έτος του ’04, χωρίς να σκεφτούμε πόσο κοντά είναι το «αύριο», μείναμε στο «τώρα» και ξεχάσαμε το ίδιο μας το μέλλον!
Τον τελευταίο καιρό, πολλά έχουν ειπωθεί για το καίριο αυτό θέμα των σκουπιδιών και την διαχείρισή τους, την ανακύκλωση που δεν επετεύχθη ως εθνικός στόχος, για την διακομιδή και τον «δεματοποιητή» της Τριανταφυλλιάς, τις «Λίμνες» και τόσα άλλα!
Ειπώθηκαν λόγια πολλά και βαριά, και από το μέρος των αρχόντων και από μέρος του απλού λαού. Μέχρι και συλλήψεις έγιναν, αθώοι πήραν τον δρόμο του κρατητηρίου, επενέβησαν τα ΜΑΤ, αλλά μέχρι στιγμής καμία λύση, καμία ιδέα έστω που να ρίχνει λίγο φως στην βρωμερή υπόθεση των απορριμμάτων της Ηλείας!
Στο φύλλο της «Πρώτης», το περασμένο Σάββατο 16 του μήνα, διάβασα ένα άρθρο που έλεγε πως «Ηλεία βουλευτής, έχει προτείνει (;) ως μοναδική ενδεδειγμένη λύση, να ναυλώσουμε έναν πύραυλο της ΝΑΣΑ και να στείλουμε τα σκουπίδια στο διάστημα»!! Λίγο πιο κάτω διαβάζω, κάτω από τον κατασκοπικό τίτλο: «Plan B’» : «να φύγουν εκτός Πελοποννήσου, ωστόσο η δαπάνη που απαιτείται είναι εξαιρετικά μεγάλη».
Μεγάλωσα σε έναν τόπο άγιο, όπου ο αέρας μοσχομύριζε κάθε μέρα, είτε χειμώνας είτε άνοιξη να ήταν, όταν έβρεχε, η μυρωδιά του χώματος με έκανε να θέλω να το γευθώ. Συχνά μελαγχολώ και αναπολώ εκείνες τις όμορφες μέρες της άνοιξης, που τα πρώτα αγριολούλουδα ξέχυναν το άρωμά τους στον αέρα και ένιωθα πως μπαίνει η άνοιξη, την μύριζα, την γευόμουν. Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα, άλλαξε και ο κόσμος γύρω μου, άρδην! Όλοι κοίταξαν να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη, να «εκσυγχρονιστούν» και να «συντονιστούν» με τις νέες μεθόδους και καταστάσεις, έβλεπα τη γη γύρω μου κομμάτι – κομμάτι να βιάζεται από τον άνθρωπο που προσπαθούσε να την κάνει παραγωγικότερη με φυτοφάρμακα και λιπάσματα. Δεν βλέπω πια γαϊδουράκια και άλογα όπως πρώτα, κατσίκες και κοτούλες σε κάθε αυλή, πετρόχτιστους φούρνους που ευωδίαζαν την ατμόσφαιρα με το ψημένο καρβέλι. Ούτε οι σταφίδες «του Τζίφα», ούτε τα’ αλώνια, ούτε τρύγος, ούτε θέρος! Η ζωή μας άλλαξε για πάντα και μαζί της και η Φύση. Σιωπή ολόγυρα, μήτε τα πουλιά πια κελαηδούν στο βαθμό που θυμόμουν. Άλλαξε και η γης, τώρα καίγεται πότε από τις πυρκαγιές, πότε από τα «φάρμακα». Τώρα κουνούπια και μύγες δίνουν και παίρνουν ολόγυρά μου, μήτε κοτσύφια μήτε χελιδόνια στις φωλιές.
Στις βόλτες που κάνω με τη μηχανή μου στον ώμο για «σαφάρι φωτογραφικό» κάθε σαββατοκύριακο, περνάω από συνήθειο από τα «ποτόκια» στον Αλφειό. Χαζεύεις πραγματικά από την ομορφιά του τοπίου, τα «ευκάλυπτα» απλώνουν τα κλαδιά τους μέχρι λίγο πάνω από το κεφάλι σου, πράσινο πολύ στις όχθες, ιτιές κλέουσες και πλατάνια, φύλλα στο νωπό χώμα, παράδεισος! Δεν μπορώ όμως να σκέφτομαι πως λίγα μέτρα παρά πέρα, στην απέναντι όχθη του ιερού ποταμιού, κάποιοι έχουν θάψει για τον αιώνα τον άπαντα, κάποιους δεκάδες χιλιάδες τόνους σκουπίδια! Νοιώθω να μου έρχεται στο στόμα η μπόχα και η σαπίλα. Μυρίζω τον αέρα σαν λαγωνικό για να δω μήπως και δεν μου έρχεται πια αυτή η γλυκιά μυρωδιά από τα χρόνια της νιότης μου. Φοβάμαι! Σκέφτομαι το μέλλον, σκέφτομαι το φαΐ των παιδιών μου και ανατριχιάζω!
Είπανε πως δεν υπάρχει λύση. Βιάστηκαν να δώσουν όμως «λύσεις» με το να βρωμίσουν τη Φολόη και τον Αλφειό!. Αυτό πώς και το σκέφτηκαν αλήθεια; Συζητούν και ξανασυζητούν και παίρνουν παρατάσεις, κάποιοι ξημεροβραδιάζονται στις παράγκες δίπλα στη μπόχα και στα σκουλήκια, να προφυλάξουν τον τόπο τους και είναι σαν να βλέπω δυο πολιτισμούς εξωγήινους, ξένους μεταξύ τους, που πολεμούν ο ένας να εξοντώσει τον άλλον! Δεν μένουν αλήθεια και οι δύο στον ίδιο τόπο; Δεν έχουν αλήθεια και οι δύο τον ίδιο αέρα για να αναπνεύσουν, το ίδιο νερό να πλυθούν, το ίδιο φαγητό στο τραπέζι τους; Δεν έχουν κοινή μοίρα; Αν πάθει κάτι ο ένας, δεν θα το πάθει ο άλλος; Ήμαρτον! Όσο για τις λύσεις, γιατί λένε ότι δεν υπάρχουν; «Λεφτά υπάρχουν» για να ρίχνονται τα σκουπίδια στα αγιασμένα χώματα; Και δεν υπάρχουν λεφτά να βρουν τον τρόπο να τα διαχειριστούν; Γνωρίζω πως γνωρίζουν και οι ίδιοι λύσεις. Εξ ιδίας πείρας. Γιατί δεν κάνουν κάτι; Γιατί δεν επιχειρούν να κάνουν κάτι άλλο από αυτό που μέχρι στιγμής, ούτε καλό μας κάνει ούτε φέρνει λύση στο πρόβλημα;
Ας ξαναγυρίσουμε τώρα πάλι στις λέξεις και στα νοήματα που κρύβουν. Ας σκεφθούμε τι θα μπορούσα μια λέξη να μας φανερώσει εάν την διαβάσουμε σωστά. Και στην προκειμένη περίπτωση, ας πάρουμε τη λέξη «σκουπίδια». Αυτή μας δημιουργεί τόσα και τόσα προβλήματα, μας δηλητηριάζει, μας σκοτώνει σιγά-σιγά και όμως αυτή η ίδια κρύβει μέσα της τη λύση!! Μέσα στη λέξη βρίσκεται μια άλλη λέξη, με ουσία και σημασία καταλυτική. Είναι θαρρώ από μόνη της μια λύση, η καλύτερη ίσως λύση που θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να γίνει πραγματικότητα.
Στη λέξη λοιπόν ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, κρύβεται η λέξη ΣΟΥΗΔΙΑ, και προκύπτει εάν αποκρύψουμε μόνο δύο γράμματα, το «κ» και το «π».
Ίσως να με περνάτε για τρελό, αλλά κάποιοι γνωρίζουν πως αυτή τη στιγμή, η χώρα της Σουηδίας, είναι μια χώρα που έχει καταφέρει να κάνει 100% ανακύκλωση των σκουπιδιών της, να παράγει ενέργεια από αυτά και βέβαια έχει εξελίξει τόσο πολύ αυτό το σύστημα, που κάνει και εισαγωγή σκουπιδιών από άλλες χώρες!!!! Μάλιστα! Αυτό είναι τεκμηριωμένο και εύκολα μπορεί κανείς να το εξακριβώσει στο Google!
Ωραία μέχρι εδώ; Αυτό λοιπόν που δεν μπορώ να καταλάβω, αφού είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως και η Σουηδία, γιατί δεν εφαρμόζεται αυτή και μόνον η λύση, αφού δεν καταφέρνουμε μέχρι στιγμής να κάνουμε εμείς τίποτα; Και μέχρι να το καταφέρουμε, γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε αυτήν την ευκαιρία για να ξεφορτωθούμε τα σκουπίδια μας, χωρίς να κινδυνεύουμε ούτε εμείς, ούτε το περιβάλλον, ούτε και οι επόμενες γενιές; ΓΙΑΤΙ;;
◊
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή κειμένων, φωτογραφιών, γραφικών και εικονογραφήσεων, ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους των αναρτήσεων του blog και του site, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη (Νόμος 2121 / 93 άρθρο 14 παρ. 3 Περί πνευματικής ιδιοκτησίας). Οι φωτογραφίες, τα γραφικά και γενικά αρχεία που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και συνοδεύουν τα άρθρα, την ευθύνη νόμιμης χρήσης τους έχει ο δημιουργός τους.
copyright © 2013 Δημήτρης Παπαϊωάννου
papaioannouphotography.com 