ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

28^η Οκτωβρίου – Ημέρα μνήμης

Η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου 1940-41, είναι μια μέρα εθνικής σημασίας, μια μέρα αφιερωμένη στους νεκρούς και σε όσους πολέμησαν για την ελευθερία της Πατρίδος. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημασία της, κανείς δεν έχει ούτε ένα ενάντιο επιχείρημα για αυτό το ιστορικό γεγονός, ακόμα και αν δεν γνωρίζει επ’ ακριβώς τις λεπτομέρειες, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι σήμερα εμείς, χαιρόμαστε την ελευθερία χάριν στη θυσία και αυτοθυσία όσων έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτήν.

Και πιστεύω πως κανείς, όσο και αν θεωρεί τις ιδέες του και τις πεποιθήσεις του «προοδευτικές», να θεωρεί «γελοίο» να εορτάζει η χώρα μας τη σημερινή ημέρα.

Αυτό δήλωσε ανενδοίαστα και απροκάλυπτα, ένας από τους πολιτικούς άνδρες της χώρας, ένας από τους άνδρες εκείνους που υποτίθεται πως είναι Έλληνας, ένας από τους άνδρες εκείνους που – θεωρητικά τουλάχιστον – υπερασπίζεται και έχει ιερή υποχρέωση απέναντι στους Νόμους και το Σύνταγμα της Χώρας.

Αυτή η «δήλωση» δεν είναι πολιτική θέση. Αυτή η «δήλωση» δεν θεωρείται «προοδευτική». Είναι ανίερη όσο και προσβλητική, μια ύβρις στην τιμή και στη δόξα, στη μνήμη και στην ιδέα της ελευθερίας. Και εάν αυτός ο άνδρας, μπορεί σύμφωνα με την ιδέα της Δημοκρατίας να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του (ισηγορία), αυτοί που την ακούν, κατά πόσο θα αντιδράσουν και με ποιόν τρόπο μπορούν, αφού είναι πρόδηλο πως, μη αντιδρώντας άμεσα κατά βάση συμφωνούν;

Πώς άραγε θα μπορέσει να συνεχιστεί η ιστορική πορεία απαράλλαχτη και αμόλυντη, μιας χώρας που αναμφισβήτητα έχει περάσει πολλά δεινά, στους μελλοντικούς πολίτες της, μεταλαμπαδεύοντας τις αξίες της αντίστασης σε κάθε μορφή βίας, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της γενναιοδωρίας, του ηρωισμού και της αυτοθυσίας, του αλτρουισμού και της αυτοδιάθεσης;

Σε ποιούς απευθύνεται αυτή η «δήλωση»;

Και ποιους θα καταφέρει να γαλουχήσει σε αυτές τις αξίες;

Πώς ένας πολίτης θα δεχθεί τη σημερινή αλήθεια και πραγματικότητα, όταν τρυπώσει μέσα του το «σαράκι» της αμφισβήτησης, από έναν επιφανή πολιτικό άνδρα της χώρας, που επίσης ανενδοίαστα και άτιμα, έκανε ένα ολόκληρο λαό να αυτοαμφισβητηθεί και να νιώσει ένοχος με την έτερη τρανταχτή του δήλωση «μαζί τα φάγαμε»;

Ήδη όμως, η χαλάρωση της κοινωνίας μας και η αποχαλίνωση κάθε ορίου ηθικού και κοινωνικού, είναι εδώ. Αυτό φαίνεται καθαρά στην εν γένει συμπεριφορά της μαθητιώσης νεολαίας μας.

Στα σχολειά μας, στις κυψέλες αυτές που «επωάζονται» οι αυριανοί πολίτες, έχει από καιρό εισβάλλει η «παγκοσμιοποίηση» με όλα τα συμπαρομαρτούντα της. Μια μέρα σαν αυτή, καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος αυτής της κατρακύλας και της απαξίωσης των θεσμών, όπως επίσης τόσο των ηθικών αξιών, όσο και των κοινωνικών «άγραφων κανόνων».

Η στιγμή που «εισβάλλουν» οι μαθητές στην Εκκλησία για να παραστούν στη Θεία Λειτουργία, ως εκπρόσωποι της αυριανής κοινωνίας, που διδάσκεται τις αρχές και τις αξίες της. Η αγελαία αυτή προσέλευση, η οχλαγωγία, η αναρχία και η ασέβεια στο χώρο, από το σύνολο των μαθητών, δείχνει ένα και μόνο πράγμα: Δεν γνωρίζουν τι κάνουν και ποιοι είναι. Μόνο Ελληνόπουλα δεν δείχνουν να είναι! (αν αναφερθώ στον τρόπο που ντύνονται, στα σκουλαρίκια και στα τατουάζ, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ οπισθοδρομικός;)

Ούτε οι γονείς τους, ούτε οι δάσκαλοί τους είναι ως φαίνεται σε θέση να τους το μάθουν. Και βέβαια, είναι ελάχιστες οι εξαιρέσεις που κάποια από αυτά τα παιδιά το έχουν ήδη αντιληφθεί. Η γενική εικόνα είναι θλιβερή. Θα έλεγε κανείς, άθλια και χυδαία, ακόμα και προσβλητική, προς τους ίδιους και προς όλους εκείνους που έχουν υπερασπιστεί όσες αξίες επιχειρούνται να καταλυθούν, με κάθε τρόπο.

Ευτυχώς γι’ αυτά, δεν έχουν ζήσει σε σκληρές εποχές, ευτυχώς δεν έχουν στερηθεί το ψωμί και το νερό, το ρούχο και το παπούτσι. Δεν περπάτησαν ξυπόλητα, δεν αρρώστησαν από τύφο, δεν τους ρούφηξαν οι ψείρες το αίμα. Δεν κρυοπάγησαν, δεν λαβώθηκαν, δεν ακρωτηριάστηκαν, δεν στερήθηκαν αδέλφια, γονείς παιδιά. Αυτά τα παιδιά δεν σταρήθηκαν τίποτα, τα είχαν όλα από την ώρα που γεννήθηκαν – και ακόμα περισσότερα απ’ όσα έπρεπε!

Ποιος όμως τα δίδαξε να σέβονται και όλους εκείνους που δεν έζησαν με τις δικές τους ελευθερίες και ανέσεις;

Ποιος θα καταφέρει και πώς, να γίνουν οι αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας και να αναλάβουν να συνεχίσουν ό,τι πριν από αυτά άρχισαν και κράτησαν ως τις μέρες μας, τη στιγμή που ο «επιφανής πολιτικός άνδρας» της χώρας μας, αμφισβητεί ως γελοία τη μέρα αυτή της μνήμης, του πόνου, του αίματος, του θανάτου;

Ντροπή Έλληνες!