Από μικρό παιδί περνούσα καθημερινά σε αυτόν τον δρόμο. Εκεί, λίγο πριν τη μεγάλη στροφή που οδηγεί στα κτήματα κάτω από το «βουνό της Γαλανής», μέχρι το 2007, πριν τη μεγάλη πυρκαγιά που το κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά, βρισκόταν ένα ξύλινο σπιτάκι, η βίλλα με τα γαλάζια παράθυρα και τις λευκές βεράντες, εξοχικό κάποιας οικογένειας απο την Αθήνα. «Οι Αθηναίοι» – έτσι τους λέγαμε – έρχονταν κάθε καλοκαίρι και έμεναν μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Το κτήμα ολόγυρα θυμάμαι, με μεγάλες πεύκες και πολλά δέντρα, λουλούδια και ένα αγιόκλιμα που σε έκανε να σταματάς απ’ έξω απ’ την αυλόπορτα και να το χαζεύεις, ήταν για εμάς – μικρά παιδιά τότε – κάτι εξωτικό. Με τη φροντίδα και την περιποίηση που είχε από την Κολωνακιώτικη οικογένεια, φάνταζε τόσο όμορφο, που η κρυφή μας σκέψη ήταν να μπορούσαμε να μέναμε και εμείς σε ένα τέτοιο σπίτι!
Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε, μα πάντα, κάθε καλοκαίρι, έρχονταν οι ξένοι και το περιποιόντουσαν, κλαδεύανε τα δέντρα, καθαρίζανε την αυλή του σπιτιού και το κτήμα, μέχρι το καταραμένο για την Ολυμπία καλοκαίρι του ’07, όπου κατακάηκε όχι μόνο το πράσινο, αλλά και η εικόνα η νοσταλγική που είχαμε μέσα μας.
Από τότε, ήρθαν κάνα δυό φορές, μάθαμε πως η γιαγιά πέθανε, μεγάλωσαν και εκείνα τα παιδιά, χαθήκανε τα αγιοκλίματα και τα λουλούδια μαζί με τις αναμνήσεις μας. Το μισοκαμμένο σπίτι γκρεμίστηκε, μα πάντα η κόκκινη αυλόπορτα ορθάνοιχτη να περιμένει…
Σήμερα το πρωί, 29 Ιουνίου 2013, την ώρα που περνούσα από το δρόμο που οδηγεί στην πόλη, έξω απ’ το ερημωμένο κτήμα, αντίκρυσα ένα θέαμα που με έκανε να δακρύσω. Ξεριζωμένα δέντρα, κατεστραμένη η περίφραξη, παντού κομμάτια ξύλου και ανακατεμένα χώματα. Ήταν σαν τα σιδερένια μηχανήματα της οδοποιΐας, να έχουν ισοπεδώσει τη γη για να ανοιχτεί κάποιος νέος δρόμος.
Έμαθα πως, κάποιος γείτονας, παραπονέθηκε για τα χορτάρια και τις πατουκλιές, και πως κινδύνευε ο κόσμος από τα φίδια – ιδαίτερα τώρα που έχουν σφίξει οι ζέστες – και κάλεσε τον Δήμο της πόλης να «μεριμνήσει» και να το καθαρίσει από τα χόρτα.
Αυτό όμως που έγινε, μόνο καθαρισμός δεν είναι. Χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό, χωρίς αυαισθησία καμία, ένας χειριστής μπουλντόζας, ισοπέδωσε σχεδόν τα πάντα με την «κουτάλα».
Ντροπή και αίσχος σε όλους τους υπευθύνους. Δεν είναι αυτός τρόπος να καθαρίζονται τα χορτάρια και τα χέρσα χωράφια ή τα εγκαταλειμμένα κτήματα. Είναι αποτρόπαιο και προσβάλλει την ομορφιά και την αισθητική μας. Και ακόμα χειρότερα, προσβάλλει την ίδια τη Φύση, που ακόμα και αν δεν γνωρίζει από νοικοκυρέματα, εν τούτοις μας προσφέρει απλόχερα το πράσινο, που τόσο απερίσκεπτα εμείς καταστρέφουμε.
Την ίδια εικόνα είχα αντικρύσει, ένα μήνα σχεδόν πριν, στον Ενιππέα, στις Καρούτες, όπου και εκεί, είχε μπει μηχάνημα για να καθαρίσει την κοίτη του ποταμού και το θέαμα ήταν το ίδιο αποκρουστικό και θλιβερό συνάμα.
Δυστυχώς, κανένας νόμος, ούτε καν ο άγραφος κανόνας της αισθητικής και του μέτρου, δεν ισχύει σε αυτόν τον τόπο. Όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει! Χωρίς να σκεφτεί καμία παράμετρο, εκτός ίσως από το «να γίνει η δουλειά»!
Ντρέπομαι και αγανακτώ για την εικόνα εν γένει της περιοχής μας. Η ίδια η πόλη της Ολυμπίας, βρίθει από σκουπίδια σε όλο το μήκος και το πλάτος της. Η ακαταστασία και η αναρχία βασιλεύουν.
Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτή την άθλια εικόνα;Ως πότε θα υποκρινόμαστε και θα ρίχουμε τις ευθύνες στους άλλους;
Ως πότε κανείς δεν θα κάνει σωστά τη δουλειά του;
Ως πότε;
◊
Αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στις 16 του Ιούνη, πριν 15 μέρες.
◊
Αυτές είναι σήμερα το πρωί!
papaioannouphotography.com 