Μ. Τετάρτη, 1 Μαΐου 2013
Ο Πύργος της Ηλείας. Ένας απίστευτος τόπος για όσους θέλουν να γευθούν τις παραδόσεις και τις λαϊκές συνήθειες του λαού μας. Ένας τόπος με μακραίωνη ιστορία και βαθύτατο αίσθημα ελληνικότητας, που οι ίδιοι οι Πυργιώτες αναπολούν με νοσταλγία. Ένας τόπος που θα μαγέψει τον επισκέπτη, που έχει καταφέρει να τους μαγέψει όλους και να τους κάνει όσο και να μην είναι, θρήσκους και θεοσεβούμενους, αφού όλοι κάνουν τον σταυρό τους μόλις ακούσουν το όνομά του.
Μέρες σαν και αυτές, όπως οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, το να ζεις ή να μετακινείσαι στην πόλη, αποτελεί μια περιπέτεια ισάξια του «Ιντιάνα Τζόουνς». Ανάμεσα στα αυτοκίνητα που είναι περισσότερα και από τους ανθρώπους, πάντα υπάρχει λίγος χώρος ασφαλείας για τους πεζούς ή τους ανθρώπους με κινητικά «ζητήματα». Το ίδιο είναι να βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε ελεύθερο πεζοδρόμιο και το ίδιο είναι να νοιώθεις ασφαλής όπως ακριβώς οι πρόγονοί μας που ταμπουρώνονταν για να αποφύγουν τις σφαίρες του εχθρού; Εάν δεν ξέρεις τις συνήθειες των ντόπιων, πολύ εύκολα κάνεις λάθη και αναστατώνεις την ψυχική ηρεμία τους, με αποτέλεσμα να τους βγάζεις από τα ρούχα τους και να την ακούς και από πάνω.
Ο κόσμος που τις μέρες αυτές συνήθως βγαίνει για λιγοστά ψώνια, που τρέχει σαν αλαφιασμένος να προλάβει να κάνει τα ψώνια του για το Πάσχα των Ελλήνων, δεν διαμαρτύρεται, δεν δυσανασχετεί, δεν παραπονιέται. Βαδίζει προβληματισμένος και σκεπτικός, όχι επειδή υποφέρει από την κρίση ή γιατί του έχουνε στερήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα της τροφής και της στέγασης, αλλά επειδή είναι συγκεντρωμένος στο να υπολογίσει ακριβώς την ταχύτητα που χρειάζεται να διασχίσει από τη διάβαση – ή από όπου του είναι πιο εύκολο το δρόμο – με σκοπό να μην επιφέρει αναστάτωση στα διερχόμενα αυτοκίνητα, που ούτως ή άλλως θα σταματήσουν όταν τον πετύχουν.
Οι διαβάσεις είναι πάντοτε γεμάτες από μηχανάκια ή αυτοκίνητα παρκαρισμένα και αυτό γιατί, ο κάτοχός τους έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να πιεί λίγο έναν καφέ και να ξαποστάσει, παρκάροντάς το ακριβώς δίπλα στα πόδια του, αφού σε αντίθετη περίπτωση, αν το είχε παρκάρει πιο μακριά του, θα ήταν πολύ πιο χρονοβόρο να σηκωθεί και να το πάρει εν ριπή οφθαλμού στο σφύριγμα του Δημοτικού Αστυνόμου. Κάποιος έκανε το λάθος μια μέρα να «ζητήσει τα ρέστα» κάποιου που παρκάρισε πάνω στη διάβαση και με την φτωχή του λογική να τον ρωτήσει γιατί παρκάρει εκεί, αφού ξέρει ότι εμποδίζει. Ως απάντηση βέβαια του εξαγριωμένου – πλην απόλυτα δικαιολογημένου λόγω της παιδείας και της ανατροφής – συμπολίτη του, πήρε ως συνήθως τη γνωστή φράση του Έλληνα: «επειδή τους γράφω στ’ αρ… μου».
Περιδιαβαίνοντας τους στολισμένους δρόμους, ανάμεσα από κάδους που χάσκουν ξέχειλοι και ορθάνοιχτοι και είναι διακοσμημένοι ολόγυρα από χαρτόκουτα και άλλα ογκώδη αντικείμενα, περνώντας πάνω από κάθε χρωματιστό χαρτάκι, αν είσαι τυχερός και δεν πατήσεις τις ακαθαρσίες ή τα περιττώματα που συχνά πυκνά προσθέτουν μια «πινελιά» ελευθερίας και αισθητικής αρμονίας, αν στο παπούτσι σου δεν κολλήσει καμιά τσίχλα, μένεις έκθαμβος μπροστά στα υπέροχα graffiti που καλύπτουν κάθε κρυφή ή φανερή γωνιά της πόλης, ακόμα και τους τοίχους του Μητροπολιτικού Ναού, ακόμα και το άγαλμα του «Ηρώων»! Στα όμορφα μηνύματα που αφήνουν οι ταλαντούχοι «καλλιτέχνες του δρόμου», διαβάζεις όλη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, δοσμένη με τρόπο χιουμοριστικό, καυστικό και πάνω απ’ όλα ρεαλιστικό. Σουρεαλιστικό θα έλεγα!
Μέσα σε όλη αυτήν την όμορφη και από κάθε άποψη μοναδική καθημερινότητα, αυτό που «γράφει» και μένει ανεξίτηλο στη μνήμη είναι η trendy εμφάνιση, των Αθιγγανοπαίδων, που περιφέρονται σε όλους τους δρόμους, στις εισόδους των πολυκατοικιών, μπαίνουν και βγαίνουν στα μαγαζιά, που περιμένουν στωϊκά μέσα στον ήλιο, ξυπόλητα και ρακένδυτα την επόμενη ευγενική κυρία που θα τους παραχωρήσει το ελάχιστο από τα περιουσιακά της υπάρχοντα στο φανάρι της Φιλοθέης! Piercing, πολύχρωμες coup, άφθονα accessories και μελαμψό χρώμα που θα ζήλευαν οι καλοκαιρινοί «ρακετίστες» στις παραλίες της Σπιάντζας και του Αγιαντρέα, χωρίς χρήση lotion μαυρίσματος!!
Όσο για τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων της πλατείας, αυτά έχουν απλωθεί μέχρι το σιντριβάνι, αφ’ ετέρου γιατί ο χώρος των 80 τμ. που τους παραχωρείται από το Δήμο είναι λιγοστός για να εξυπηρετήσουν την αγελαία προσέλευση του κόσμου που εξουθενωμένος καθώς είναι από τα ψώνια του, προσπαθεί με αγκωνιές να βρει και αυτός ένα τραπεζάκι για να απολαύσει το καφεδάκι του, τιμώντας την παράδοση και αυτή τη μέρα, της ραστώνης και των κοινωνικών σχολίων που είναι επιβεβλημένα σε κάθε ελληνική κοινωνία και αφ’ ετέρου, σκεπτόμενοι και τους κουρασμένους πελάτες τους, προσπαθούν να τους προσφέρουν την πολυπόθητη καρέκλα, χωρίς καν να είναι απαραίτητο να έρθει στο μαγαζί και να την αναζητήσουν οι ίδιοι!
Οι διάλογοι δεν που ακούς όταν καταφέρεις να προσεγγίσεις τον ελεύθερο χώρο που απομένει, μεταξύ σιντριβανιού και Δημαρχείου, είναι εξόχως διασκεδαστικοί και πραγματικά οξυδερκείς και φιλοσοφημένοι! Αντί για καλημέρα και τα λοιπά, ακούς το πολύ συνηθισμένο «έλα μανούλα μου», ή το «έλα Γιώργη – έλα Κώστα» ή ακόμα και το «έλα ρε, που πάς; κάτσε να κεράσεις»!!!!
Τα μαγαζιά είναι γεμάτα! Απ’ έξω! Γιατί μέσα μπαίνουν ελάχιστοι. Όσοι έχουν καταφέρει να κάνουν σκληρή οικονομία τα προηγούμενα χρόνια, τώρα απολαμβάνουν την αξία της αποταμίευσης. Η κρίση βλέπετε έχει και τα καλά της.
Εάν δεν κατά λάθος βρεθείς στο δρόμο που έχει «λαϊκή», εκεί ανακαλύπτεις την κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας μας στο έπακρο! Όλων των ειδών τα αυτοκίνητα σε παράταξη ακριβώς έξω από τα όρια των πάγκων, διπλοπαρκαρισμένα (είπαμε γιατί) και πολλές φορές με τη μηχανή ανοιχτή, ένα σωρό τσορομπίλια μέσα να περιμένουν στον ήλιο και από πάνω τον Δ. Αστυνόμο να χρησιμοποιεί απάνθρωπα τη σφυρίχτρα του, που νομίζει πως επειδή είναι κομμάτι του εξοπλισμού και της στολής του, έχει το δικαίωμα να την χρησιμοποιεί και να ενοχλεί τους ήσυχους πολίτες που κάνουν τα ψώνια τους βιαστικά, που δεν θέλουν να παρεμποδίσουν την κυκλοφορία πάνω από «ένα λεπτό» και που αγχώνονται προσπαθώντας να βρουν τις καλύτερες τιμές ντόπιας Αιγυπτιακής πατάτας ανάμεσα στους Αθίγγανους μικροπωλητές.
Εάν λοιπόν θέλετε να ζήσετε μια εμπειρία αξέχαστη και μοναδική στη ζωή σας που θα σας κάνει να θέλετε να έρθετε όσες περισσότερες φορές μπορείτε μέχρι το τέλος της ζωής σας, για τον απλούστατο λόγο ότι, η εμπειρία αυτή είναι τόσο έντονη και καταγράφεται στο υποσυνείδητο τόσο βαθιά που δεν μπορείς παρά να θέλεις να την ξαναζήσεις, επισκεφθείτε τον Πύργο τις μέρες του Πάσχα ή του Δεκαπενταύγουστου. Το ίδιο κάνει. Αυτή η κουλτούρα, όσα χρόνια και να περάσουν, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Είναι η ιστορία μας προσωποποιημένη. Είναι μέσα στο αίμα όσων ζουν εδώ «χάμου» και βέβαια κανείς δεν θέλει να την αλλάξει. Κορόιδα είναι; Που αλλού θα βρεις ένα τέτοιου είδους «allallum fun park» τόσο μοναδικό και τόσο σίγουρης αντοχής στο χρόνο;
Πάντως η άνοιξη είναι εδώ! Τουλάχιστον το βλέπεις στη φύση, το βλέπεις(;) στα ανθισμένα δέντρα της πλατείας. Και η χαρά μας μεγάλη και αυτό φαίνεται. Κανένα πρόβλημα! Κανείς δεν φαίνεται στεναχωρημένος, κανείς δεν δείχνει ενοχλημένος, κανείς δεν φαίνεται να έχει χάσει τίποτα! Κανείς εκτός ίσως από τα γλυπτά του Παπαγιάννη, που τραβάνε τα μαλλιά τους μπροστά από την Εθνική Τράπεζα. Διακωμωδεί άραγε την κατάσταση των καταθετών ή των συνταξιούχων που βγαίνουν ή μπαίνουν στην Τράπεζα που τους τρώει τα λεφτά το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Είναι για την κρίση και την κατάντια της χώρας; Ή μήπως είναι για τους κατοίκους της πόλης που μοιάζουν σαν να μην έχουν κανένα πρόβλημα και να ζουν όχι στη γη αλλά σε άλλον πλανήτη;
◊
papaioannouphotography.com 