Το όνομα της Ολυμπίας, είναι αναμφισβήτητα όχι μόνο ιστορικό αλλά και διαχρονικό. Όσο όμως και να έχει ακουστεί το όνομα «Ολυμπία», η ίδια η πόλη δεν φανερώνει την ιστορικότητα ή τη διαχρονικότητα που έχει το όνομά της.
Όσο και να έχουν γίνει προσπάθειες στο παρελθόν ή έως και σήμερα, να αποκτήσει η πόλη, σαν οικιστικός ιστός, μια λάμψη ισάξια του ονόματός της, τίποτα ή ελάχιστα φαίνεται να έχει προσθέσει σε αυτήν.
Παραμένει μια «απλή» πόλη, με μαγαζιά στο σύνολό τους «συνηθισμένα» και «τυποποιημένα» – που παρά τις εξαιρέσεις – δεν δείχνει μια «συνοχή», μια ενιαία αισθητική και ένα «χρώμα». Τα «τουριστικά» της καταστήματα, έχουν ως εμπόρευμα τα «souvenir» που βρίσκεις παντού στην Ελλάδα. Τα κτίρια και ο περιβάλλων χώρος της πόλης, δεν έχει καμιά αναφορά στο όνομά της, με κάτι που να παραπέμπει στην «Ολυμπία» που γνωρίζει όλη η Υφήλιος. Λείπει αυτό που λέμε, «Ρυθμός».
Το σίγουρο είναι πως γίνονται προσπάθειες και από τους ντόπιους φορείς και από το Δήμο, όμως δεν έχει φανεί το αποτέλεσμα, όσο θα περίμενε κάποιος επισκέπτης, που επιστρέφοντας από τον διάσημο και αξιοποιημένο Αρχαιολογικό της Χώρο και τα Μουσεία της, θα μπορούσε να του δημιουργήσει την ανάγκη να παραμείνει έστω και ένα βράδυ ακόμα.
Κάθε τέσσερα χρόνια, με την Ολυμπιάδα – ένα παγκόσμιο γεγονός που κάνει τα βλέμματα όλου του Κόσμου να πέφτουν πάνω της – φαίνεται να παίρνει μια άλλη μορφή, με τις σημαίες, με τις προετοιμασίες, με τους επισκέπτες που συρρέουν για να παρακολουθήσουν με δέος το άναμμα της «Ιερής Φλόγας». Δυστυχώς και αυτό κρατάει πολύ λίγο, λιγότερο πάντως από όσο θα ήλπιζαν να κρατήσει όλοι. Όσο και αν κατά την τελευταία Ολυμπιάδα του 2012, ο Δήμος προσπάθησε και κατάφερε να «εμπλουτίσει» την όλη τελετή με παράλληλες εκδηλώσεις, σχεδόν με την έναρξη της λαμπαδηδρομίας, «έγιναν Λούης» και οι 4,000 και άνω, επισκέπτες της.
Αυτήν την εποχή, η πόλη ετοιμάζεται όπως κάθε χρόνο για τη νέα σαιζόν. Τα μαγαζιά φωτίζουν τους βρεγμένους ακόμα δρόμους, οι προσόψεις καθαρίζονται, οι επιγραφές ανακαινίζονται, τα εμπορεύματα αρχίζουν να γεμίζουν τα αδειασμένα ράφια.
Δυστυχώς, έχουν χαθεί όμως οι «τουρίστες» της. Αυτοί που άλλοτε, με τα τροχόσπιτά τους, με τα αυτοκίνητα, ή ακόμα και αυτοί που συνέρρεαν κατά εκατοντάδες με το τραίνο και με τα λεωφορεία, γέμιζαν χαρούμενα τους δρόμους της μέχρι το πρωί. Τώρα, οι μόνοι «πελάτες» είναι τα γκρουπ της κρουαζιέρας, από τα καράβια που «πιάνουν λιμάνι» στο Κατάκολο.
Οι τουρίστες της την εγκατέλειψαν αρκετά χρόνια τώρα. Ούτε οι ταβέρνες γεμίζουν όπως παλιά, ούτε στα νυχτερινά της μαγαζιά ακούς «Ζορμπά», συρτάκι και DISCO. Όλα έγιναν «μπίζνα». Ταξιδιωτικοί πράκτορες καθορίζουν πια το πόσο κόσμο θα στείλουν στα μαγαζιά της, ποιοί θα πάνε στα μεν, πού θα πάνε, πόσο θα μείνουν. Χάθηκε πια ο αυθόρμητος τουρισμός. Ο παλιομοδίτικος τρόπος που όμως βοήθησε να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις και τα ξενοδοχεία, τα κάμπινγκ και γενικά η κουλτούρα της πόλης.
Με νοσταλγία αναπολώ εκείνες τις εποχές, κάθε φορά που βλέπω την πόλη έρημη μετά την ωριαία «παρέλαση» της «κρουαζιέρας».
Κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Κάτι πρέπει να έχει σωθεί από τότε, ή μπορεί να σωθεί ακόμα.
Η Αρχαία Ολυμπία έχει όνομα «βαρύ» λόγω της Ολυμπίας. Ακόμα και τώρα, υπάρχουν τρόποι. Ίσως ο πιο αποδοτικός να είναι εκείνος που θα καταφέρει να συνδυάσει πλέον τα νέα της στοιχεία, μιας και ο Δήμος έχει εκτός από τις «παραδοσιακές» αρχαιότητες και όλη την ορεινή κουλτούρα των παλιών κτηνοτρόφων, των ανθρώπων της πέτρας και του δάσους, με προϊόντα παραδοσιακά και αυθεντικά ελληνικά, με μέρη πανέμορφα και ανεξερεύνητα, με ιστορία που χάνεται στο διάβα των αιώνων.
Ίσως αυτή τη φορά, να «πρέπει» να δοθεί μια νέα τροπή της Κενταυρομαχίας του Ανατολικού Αετώματος και με Απολλώνια παρέμβαση, να ενωθούν οι σύγχρονοι «Λάπηθες» με τους «Κενταύρους» της Φολόης και να παλέψουν όλοι μαζί για να οδηγήσουν την Ολυμπία ξανά σε μια νέα και δοξασμένη εποχή.
papaioannouphotography.com 