ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ…

Παρακολουθώντας με Εθνική Υπερηφάνεια τις μέρες τούτες, τις δραστηριότητες και τις ετοιμασίες για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου του ’40, διακρίνω την απόσταση που μας χωρίζει από τους Πολεμιστές εκείνους, που θυσίασαν τη ζωή τους για να ελευθερωθεί η χώρα από το ζυγό του κατακτητή. Θυμάμαι το ρητό που ειπώθηκε για να χαρακτηρίσει τον ηρωισμό των Ελλήνων και θέλησα να γράψω γι’ αυτά που καθημερινά με πληγώνουν σαν Έλληνα.

Ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου, καθόμουν μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και παρακολουθούσα την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Και όχι μόνο δεν αισθάνθηκα αυτήν την απόσταση που σαν κοινωνία – μοιραία – αποκτήσαμε, αλλά η απογοήτευσή μου είναι ακόμα ισχυρότερη όταν βλέπω τους νεαρούς βλαστούς της κοινωνίας αυτής, τα παιδιά μας, τους μαθητές των σχολείων μας, την αυριανή κοινωνία, που έχουν μέσα τους τη δύναμη και τη φλόγα της νεότητάς τους, να μην την καλλιεργούν σύμφωνα με την Αθάνατη Αρχαιοελληνική Φιλοσοφία που φωτίζει τον κόσμο και ακόμα χειρότερα να μην μπορούν να την διοχετεύσουν δημιουργικά, κάνοντας πράγματα που τα τιμούν ως Έλληνες.

Μοιάζουν αβοήθητα μπροστά σε ένα παγκόσμιο σύστημα που τα έχει κάνει πλέον «target group» των πολυεθνικών κολοσσών που με στρατηγικό τρόπο τα κάνει απολιθώματα ζωντανά μιας «virtual reality» καθημερινότητας, με καταιγιστικά χτυπήματα στο υπό διαμόρφωση μυαλό και την ψυχή τους. Που, – όπως σωστά παρατήρησε κάποιος – δεν μπορούν να πειστούν για την ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος ή να ζήσουν τη στιγμή, αν δεν την δουν ως φωτογραφία στην οθόνη του υπολογιστή τους ή του i pad, i phone, i book.

Κινητά, υπολογιστές, «video games», ελευθερία δίχως ψυχολογικά όρια, ελευθερία να κάνουν αυτό που προτρέπουν τα «social media» επειδή αυτό είναι το «status» της σύγχρονης εποχής.

Ακόμα και η «αγελαία» προσέλευση των μαθητών στο σχολείο τις καθημερινές, το χωρίς όρια λεξιλόγιο, η χυδαιότητα και έλλειψη κάθε είδους σεβασμού και αξιοπρέπειας όταν απευθύνονται μεταξύ τους ή και σε άλλους, το ντύσιμο, οι συνήθειες και η συμπεριφορά τους, δείχνουν ότι δεν έχουν δεχθεί την κατάλληλη εκπαίδευση ούτε από τους καθηγητές ή δασκάλους τους αλλά ούτε και από την οικογένεια.

Αυτά τα «φυτώρια» της Ελληνικότητας και συνεχιστές της Ελληνικής κουλτούρας μας, είναι «μακράν» κάθε είδους ελληνικής παιδείας, όπως τουλάχιστον εννοούν όλοι οι άνθρωποι του πνεύματος που έχουν ζήσει και τιμήσει αυτή τη χώρα.

Γιατί σαν κοινωνία, δεχόμαστε αβίαστα κάθε τι ξενόφερτο που μας προσφέρει ο Δυτικός Πολιτισμός, ενώ απορρίπτουμε κάθε τι ελληνικό σαν κάτι ξεπερασμένο, αδιάφορο και ίσως απαράδεκτο ενώ πολλές φορές το σιχαινόμαστε και το υποβιβάζουμε θεωρώντας το «γραφικό»;

Γιατί προτιμάμε να ζούμε στο «φαίνεσθε», ενώ δεν δίνουμε καμία σημασία στα εσωτερικά μας χαρίσματα ή γνωρίσματα ή αξίες;

Δυστυχώς λυπάμαι. Λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως – σαν το κολιμπρί που όταν πιάσει φωτιά στο δάσος, τρέχει και αυτό με μόνο μια σταγόνα στο μικρό του ράμφος να βοηθήσει στο σβήσιμο – είναι να προσπαθώ με όσες δυνατότητες έχω και όσα διαθέτω να κάνω ό,τι μπορώ.

Αυτή η «πύρινη λαίλαπα» που αποκαλούμε «πολιτισμό» από παρεξήγηση και όχι από επίγνωση, κατατρώει απ’ τη ζωή μας κάθε άξιο και υψηλό αίσθημα ευθύνης, πατριωτισμού και αξιοπρέπειας.

Δεν χρειάζονται οι χαρακτηρισμοί, δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν – είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος – δεν θα είχε και κανένα αποτέλεσμα. Όμως προσπαθώ, με τα λίγα αυτά λόγια – και ίσως καταφέρω, να ευαισθητοποιήσω κάποιες χορδές σας, να σας θυμίσω πως είμαστε Έλληνες και δεν επιτρέπεται να χάσουμε την Εθνική μας Ταυτότητα, ούτε το αίσθημα Ελληνικότητας που μας ανέθρεψε ως τώρα.

Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω να εγκαταλείψουμε τις όποιες ανέσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής ή να προβούμε σε τυφλούς εξορκισμούς, μπορούμε όμως σαν άτομα να κάνουμε κάτι:

Να θέσουμε υψηλότερους στόχους.

Στην καθημερινότητά μας, κάθε στιγμή, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε τι που σκεφτόμαστε ή κάνουμε. Ούτε οι «σειρήνες» της παγκοσμιοποίησης ούτε και ο μιμητισμός θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ούτε ο καταναλωτισμός είναι δείγμα πολιτισμού και εξέλιξης.

Αυτό που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η ανάληψη των ευθυνών μας σαν άτομα, η ταπεινότητα στη ζωή μας και θα έλεγα και η υιοθέτηση ξανά της αντίληψης πως μόνο με αλληλεγγύη και συλλογικότητα μπορούμε να προστατεύσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όχι με τον ατομικισμό και την εγωιστική εσωστρέφεια.