ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ 2012

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο «Πλούτος» γράφτηκε γύρω στο 388 π.Χ., όταν πλέον η Αθηναϊκή Δημοκρατία έχει παρακμάσει, κι αποτελεί την τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη.

Ο θεός Πλούτος είναι τυφλός, με αποτέλεσμα να πηγαίνει μόνο προς τους πονηρούς, τους άδικους και τους ανέντιμους, ενώ οι σοφοί, οι τίμιοι και οι εργατικοί υποφέρουν. Ο φτωχός πλην έντιμος αγρότης Χρεμύλος, μαζί με το δούλο του Καρίωνα, μετά από χρησμό του Απόλλωνα, ακολουθεί τον τυφλό Πλούτο, τον βοηθάει να βρει το φως του κι από άδικος να καταστεί δίκαιος, αφού πρώτα εξορίσει μαζί με τον χορό των πεινασμένων γερόντων την Πενία από τη σκηνή. Με την εκπλήρωση της ουτοπίας (θεραπείας) και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης (αναδιανομή), ένα γαϊτανάκι από χαρακτηριστικούς τύπους παρελαύνει από τη σκηνή, είτε για να ευχαριστήσει τον θεό Πλούτο, είτε για να τον κατηγορήσει, με κομβική τη σκηνή του Συκοφάντη (το δεύτερο πρόσωπο που εξορίζει ο ποιητής από τη σκηνή) και το έργο καταλήγει εορταστικά από το προσωπικό όφελος στο συλλογικό, με την τοποθέτηση του Πλούτου στο θησαυροφυλάκιο της Πόλης για την ευημερία όλων των πολιτών της…

Σχόλιο:

Η χθεσινοβραδινή παράσταση ήταν μια εξαίρετη παράσταση – παρέμβαση που σκοπό είχε, εκτός της ψυχαγωγίας, να κριτικάρει τη σημερινή κατάσταση και να προβληματίσει τους θεατές, με καταστάσεις που 2,500 χρόνια πριν φαίνεται ότι απασχολούσαν την τότε Αθηναϊκή κοινωνία.

Το έργο είχε γραφεί από τον μεγάλο μας κωμικό στο τέλος της λεγόμενης «Χρυσής Εποχής» του Σόλωνα και του Θεμιστοκλή.

Οι πολίτες της κοινωνίας της Αθήνας, υπέφεραν από τα δεινά που είχαν προκαλέσει – όπως και σήμερα – οι διεφθαρμένοι κάθε λογής, οι οποίοι υπερχρέωναν το Κράτος και επωφελούνταν από τη θέση τους ή το «κύκλωμά» τους που τους επέτρεπε να χρησιμοποιούν τον κρατικό πλούτο εις βάρος όλων των άλλων πολιτών.

Καθ’ όλα επίκαιρη λοιπόν παράσταση, μιας και εμείς σήμερα βιώνουμε ακριβώς την ίδια κατάσταση, με τους κάθε λογής «επιτήδειους» να πλουτίζουν εις βάρος των πολλών, να εξαθλιώνουν τους πολίτες οδηγώντας τους σε «λύσεις» απελπισίας, να υποβαθμίζουν την τέχνη και τους ανθρώπους της, να υποσκάπτουν το μέλλον των παιδιών μας, να υποθάλπουν «εαυτούς» μέσω «ασυλιών» που προσφέρουν μόνοι τους στους εαυτούς τους.

Όπως σε κάθε έργο της αρχαιότητας, είτε ήταν δράμα, κωμωδία, είτε σατυρικό δράμα, το «φινάλε» ήταν «κατευναστικό» και όπως λέμε σήμερα είχε ένα «happy end» το οποίο έδινε στους πολίτες και θεατές της παράστασης, την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα και η δύσκολη κατάσταση που ζούσαν θα είχε τουλάχιστον μια πιο ευχάριστη κατάληξη από εκείνη που βίωναν στην πραγματικότητα.

Το «έργο» που παίζεται σήμερα στις πλάτες μας, δεν έχουμε παρά να ευελπιστούμε ότι θα έχει ευτυχή κατάληξη, θα θριαμβεύσει το καλό και θα πάψει το κακό να σπρώχνει τους ανθρώπους στο βούρκο της «αμαρτίας», «αδελφέ μου»!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Θεατρική ομάδα πείρα(γ)μα – χώρος θεατρικής έρευνας studio 20/21

(www.omadapeiragma.blogspot.com)

Μετάφραση: Ειρήνη Μελά

Σκηνοθεσία: Αγγελική Κασόλα

Κινησιολογία: Μυρτώ Παπαδοπούλου

Ποιητικά κείμενα:

Κώστας Βάρναλης, Τάσος Λειβαδίτης, Μήτσος Κασόλας, Μανόλης Πολέντας

Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Γιούσεφ

Μακιγιάζ: Ειρήνη Σπήλιου

Σκηνικά-Κοστούμια: Ασπασία Μπότα, ομάδα πείρα(γ)μα

Φωτισμοί/Ήχος: Βασίλης Εφραιμίδης