Προσδοκώ Ανάσταση

Επίγραμμα πάνω στον τάφο προσφιλούς και πολυαγαπημένου θείου.

Ανάσταση! Από τι;

Ανάσταση «κεκοιμημένων» ή ίσως καλύτερα «κοιμισμένων»;

 

Λυπάμαι που τα μπλέκω τόσο άγαρμπα, αλλά παίρνω αυτό το δικαίωμα από μόνος μου, λόγω της άχαρης φετινής κατάστασης, μιας και κανένας δεν φαίνεται πια να είναι ικανοποιημένος με τίποτα, το άγχος έχει διαχυθεί στις καρδιές μας και όλοι μας φαινόμαστε να περπατάμε στην κόψη του ξυραφιού.

 

Το αέναο κυνήγι του πλουτισμού, του ακριβού ρούχου, του γρήγορου αμαξιού, αυτό που ανερυθρίαστα οι περισσότεροι αποκαλούν «ευτυχία», κοντεύει να τελειώσει ακόμα και για τους πιο ανθεκτικούς. Άλλοι έχουν από καιρό νιώσει την «δυστυχία» στο πετσί τους.

 

Κάποτε οι πατεράδες μας, μας έλεγαν να ανοίξουμε ένα μαγαζί, να βρούμε μια δουλειά που να μας δίνει πολλά χρήματα, να κάνουμε λεφτά, να ζούμε πλούσια με «όλα τα καλά του κόσμου». Αυτό μας κατέστρεψε. Αυτή η νοοτροπία. Κανείς ποτέ δεν μίλησε για τον τρόπο που θα μπορέσεις να τα καταφέρεις όλα αυτά. Κανείς ποτέ δεν μίλησε για το ότι, δεν μπορείς – είναι ανθρωπίνως μη αποδεκτό – να πλουτίσεις ή να κερδίσεις εσύ εις βάρος του άλλου, του διπλανού, του συνανθρώπου, του συναδέλφου.

 

Κατέρρευσαν πολλές αξίες, είναι αλήθεια.

Η εμπιστοσύνη καταρρέει,  η αγάπη κλυδωνίζεται, η πίστη χάνεται. Κανείς πια δεν είναι σίγουρος ούτε για τον εαυτό του, ούτε για το αύριο, ούτε για το τώρα.

Για να μην αναφέρω τους «ηθικούς αυτουργούς» αυτού του εγκλήματος που συντελείται δεκαετίες τώρα.

Όλοι εκείνοι οι «σωτήρες», οι «μεσσίες» και οι «προφήτες» που εμφανίστηκαν από το πουθενά για να μας σώσουν, και τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να καταντήσουμε «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

 

Θα μου πείτε, γιατί όλα αυτά, γιατί τώρα, που λέει και μια ψυχή.

Επειδή, σε όλη την πορεία της ανθρωπότητας, στις δύσκολες στιγμές οι άνθρωποι προστρέχουν στη θρησκεία, επιστρέφουν στην «θεία κοινωνία», αποζητούν το μέγιστο και το μοναδικό κοινό που ενώνει όλες τις θρησκείες. Την ΑΓΑΠΗ. Αγάπη και αλληλεγγύη, ηθική διαβίωση, εσωτερική αρμονία, καλλιέργεια του πνεύματος, ευγνωμοσύνη για τα απλά και καθημερινά – ξεχασμένα και δεδομένα – αγαθά, την υγεία μας, τα αγαπημένα πρόσωπα, το φαγητό στο τραπέζι, τον ίδιο τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό, τον ήλιο, τη Φύση που τέτοια εποχή αναγεννιέται (όπως έγραψα και στο προηγούμενο post).

 

Ακόμα θα έλεγα να στραφούμε προς τη δημιουργικότητα, την αξιοκρατία, τη συνέπεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη συλλογική πρόοδο, τη συνυπευθυνότητα, την αλληλοβοήθεια και τη διεύρυνση του ατομικού μας κριτηρίου,  και να αρχίσουμε να βλέπουμε – που δεν είναι αρκετό, αλλά είναι μια καλή αρχή – το κακό που μας έχει κάνει ο «ωχαδερφισμός», η ρεμούλα, η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, η κολακεία, ο ατομικισμός, η ημιμάθεια και η πρόστυχη εγωπάθειά μας.

 

Ας αρχίσουμε από αυτά τα βασικά, και θα αρχίσουμε πιστεύω να λέμε και να εννοούμε «Προσδοκώ Ανάσταση».