ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΦΟΛΟΗ”

http://www.foloi.net/el/master/magazine

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Συμπολίτες,

οι σκέψεις μου ανέκαθεν είχαν έναν «επαναστατικό» χαρακτήρα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επαναστάτη. Επειδή όμως οι ιδέες που προβάλλω είναι πιο εξελιγμένες και πιο φιλοσοφημένες από την κοινωνία που ζω, μοιραία προξενώ πέρα από τις όποιες θετικές, περισσότερες αρνητικές αντιδράσεις.

Άτομα «που διαφέρουν» ξέρετε πολύ καλά ότι μπαίνουν κατ’ ευθείαν στο στόχαστρο των πιο «συντηρητικών» με αποτέλεσμα να προκαλούν αυτόματα μιαν αντίδραση, πολλές φορές χωρίς επιχειρήματα, απλά και μόνο για την αντίδραση. Ίσως να νοιώθουν ότι ξεβολεύονται και δυσανασχετούν με τα νέα δεδομένα που πρόκειται να τους αλλάξουν την συνήθεια. Ίσως πάλι να υστερούν σε ιδέες και έτσι να τους κατατρύχει η εσφαλμένη ιδέα της παραγκώνισης ή της απαξίας. Έτσι καταλήγουν σχεδόν πάντα, αν πιστεύεις μια διαφορετική ιδέα που έρχεται αντιμέτωπη με την καθιερωμένη, να παύουν να αντιμάχονται την ιδέα αυτού που την πιστεύει και στρέφονται ενάντια στον ίδιο.

Σε μια κοινωνία που κομπάζει για την πολιτιστική της κληρονομιά, που δίχως άλλο αποτελεί ένα πολιτιστικό υπόβαθρο αιώνων, που όμως στο σύνολό της αδυνατεί να αντιληφθεί, διαισθάνομαι ότι αυτές οι «επαναστατικές» ιδέες είναι πλέον απαραίτητες να ειπωθούν. Θεωρώ ότι είναι τόσο απλές και τόσο «βατές» που από αύριο θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε και το μόνο που θα χρειαζόταν να κάνουμε θα είναι να βρούμε έναν τρόπο να τις υλοποιήσουμε. Νιώθω σίγουρος ότι καταθέτοντάς τες δεν θα υπάρξει καμία αντιπαράθεση ούτε αντίκρουση, αφού όλοι μας κατά βάθος ψάχνουμε πάντα το καινούριο και το διαφορετικό.

Βρίσκομαι 23 χρόνια ενεργά στο χώρο της τέχνης και συγκεκριμένα της φωτογραφίας και της ζωγραφικής, αυτοδίδακτος και στηριζόμενος όχι απλά στο το ταλέντο μου, αλλά και στην παραπέρα κατανόηση στοιχείων και εννοιών που με συμπληρώνουν ως άτομο και ως κοινωνικό όν, το οποίο αν και διχασμένο ανάμεσα στην δημιουργική μοναχικότητα και στις κοινωνικές συναναστροφές, θέλει να προσφέρει όσο γίνεται περισσότερο στον τόπο και στους συνανθρώπους του.

Για να γίνω λοιπόν πιο συγκεκριμένος, σας καταθέτω αυτό που πιστεύω ότι μπορούμε να αφομοιώσουμε εύκολα και θα μας βοηθήσει να εξελίξουμε αυτό που ονομάζουμε ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, την ενασχόληση με την τέχνη.

Συμμετοχή στην τέχνη.

Στην χώρα μας οι τέχνες γενικότερα, λόγω της κακής «διαχείρισής» τους από τους καλλιτέχνες, δεν είναι καθόλου υπερβολικό να ειπωθεί ότι είναι ένα κλειστό κύκλωμα που προωθεί συγκεκριμένα πρόσωπα και πράγματα, μέσα από διαδικασίες εντελώς ξένες από την πραγματική θέση που πρέπει να κατέχει η τέχνη στις ψυχές των ανθρώπων. Λυπηρό αλλά αληθινό, «τέχνη» να σημαίνει διασυνδέσεις, αλληλοεξυπηρετήσεις, μίζες, προμήθειες και δεν ξέρω τι άλλο.

ΠΡΟΤΑΣΗ:

Να κάνουμε την τέχνη βίωμα του κόσμου και όχι έναν ακόμα τρόπο «επίδειξης» ή και «εκτόνωσης» από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Από μόνη της η τέχνη είναι ελευθερία και όποιος μπορεί να την νοιώσειH,απελευθερώνεται και εξυψώνεται ψυχικά και πνευματικά.

Η ιστορία της τέχνης θα πρέπει να διδάσκεται στο σχολείο. Προτείνω λοιπόν να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση, εμπλέκοντας τους φορείς, καταθέτοντας ακόμα και πρόταση στη Βουλή των Ελλήνων.

Ένα άλλο που μπορεί να βοηθήσει στον δρόμο προς την τέχνη, είναι ότι θα πρέπει να προσεγγιστούν οι μέχρι τώρα άμεσα εμπλεκόμενοι με την τέχνη, με αυτούς που την εφαρμόζουν πρώτιστα (καλλιτέχνες), με αυτούς που την διδάσκουν ή μπορούν να την διδάξουν (εκπαιδευτικοί ή εμπειροτέχνες) και τελευταία με αυτούς που «διαχειρίζονται» κατά μια έννοια τα πολιτικά πράγματα (πολιτικοί).

Η πρότασή μου είναι να οργανώσουμε ομάδες με καλλιτέχνες, χειροτέχνες, (απλούς σιδεράδες ή πελεκητές πέτρας), έτσι ώστε μέσα από ένα συλλογικό πρόσωπο ή ομάδα (σύλλογο), να μπορούν οι πολίτες να έρθουν σε επαφή με την τέχνη. Θα πρέπει να απευθυνθούμε πιο πολύ στα παιδιά τα οποία αφομοιώνουν πιο εύκολα τα νέα δεδομένα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι και οι πιο μεγάλοι δεν θα μπορούν να κερδίσουν τόσο γνώση όσο και εμπειρίες.

Μέσα από αυτό το κείμενο θέλω να στείλω μια «πρόσκληση» σε όλους τους φορείς αλλά και σε όλους εσάς, που ούτως ή άλλως καθημερινά συμμετέχετε στην «κοινωνική διαδικασία», έτσι ώστε να βρεθούν ανάμεσά μας εκείνοι οι οποίοι έχουν την διάθεση, αφ’ ενός να δουλέψουν σκληρά και αφ’ ετέρου να μπουν μπροστάρηδες για δράσεις που θα γίνουν ο καταλύτης νέων κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών.

Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω την έκπληξή μου και βέβαια τον ενθουσιασμό μου, από την τελευταία εκδήλωση που συμμετείχα ως θεατής. Αυτήν της έκθεσης ψωμιού, που έγινε με την από κοινού συμμετοχή και συνεργασία απλών κατοίκων του Δήμου μας και φορέων.

Αυτή η πράξη δείχνει αν μη τι άλλο πόσο ανάγκη έχουμε να συμμετέχουμε ενεργά στην κοινωνία και πόσο σημαντική είναι η αίσθηση της συμμετοχής ως συμβολή για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας ως άτομα. Ρωτήστε αυτές τις γυναίκες που μπήκαν στην διαδικασία να ψήσουν τα καρβέλια τους!

Συνδέοντάς το με τις παραπάνω σκέψεις μου, θεωρώ ότι θα ήταν περισσότερο θετικό να μπορούσε όποιος ήθελε να συμμετέχει στην διαδικασία π.χ. του ζυμώματος ή του φουρνίσματος, συλλέγοντας και εμπειρίες αλλά και γνωρίζοντας νέους ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει στη ζωή του!

Μπορούμε ως μονάδες να ενεργούμε και να είμαστε δημιουργικοί, να είμαστε παραγωγικοί και να κερδίζουμε εκείνα που επιθυμούμε, αλλά αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι επιτυγχάνεται μόνο και μόνο επειδή κάποιοι άλλοι μας στήριξαν. Ο άνθρωπος έχει από την φύση του ανάγκη κοινωνικότητας. Είναι κοινωνικό όν και έχει αποδειχθεί ανά τους αιώνες ότι μόνο μέσω αυτής της κοινωνικότητας έχει καταφέρει να «χτίσει» τον Πολιτισμό του.